Όταν οι Ρίζες του Δέντρου της Ύπαρξης, Τρέφονται με Αναστάσιμο Τρόπο Ζωής, Οξυγονώνονται με Σχέσεις και Συναντήσεις Ευωδιαστής Πασχαλιάς

   και Υγροποιούνται με Λαμπρές Φωτεινές Σκέψεις Νοήματος Ζωής τότε στα Κλαδιά του Φυτρώνουν Φτερά με Συνειδητή Τόλμη Πετάγματος στο ΧΡOΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ……

         …Τότε και το σύμπτωμα, η δοκιμασία, ο πόνος, η απώλεια νοηματοδοτούνται αλλιώτικα, υπερβατικά, εμπλουτιστικά….

         ….Τότε είναι που έρχεται να αξιοποιηθεί το Ζωτικό Πρόσωπο του Εαυτού και του Άλλου και να δοθεί ορίζοντας ΥΓΙΟΥΣ λειτουργικότητας σε επίπεδο σχέσεων και προοπτική ερωτικής στάσης στην ΖΩΗ.