Έχουμε να αντιμετωπίσουμε με φιλικότητα την καταστροφή, που δεν πλανάται μόνον, αλλά μας αφορά αποφασιστικά, ενώ πρέπει να ανιχνεύσουμε τη δηκτική πανουργία που παίζει μαζί μας και εμποδίζει τα σχέδια μας. Ευαίσθητοι στις ρωγμές που είναι παντού παρούσες, έχουμε καθήκον να πραγματοποιήσουμε μια διάνοιξη (Κ. Αξελός).
Καλούμαστε με βάση τη σημείωση του κ. Αξελού να διερευνήσουμε τη δίδει ζωή και τι είναι αποτελεσματικό με όρους, κυρίως, ανθρώπινους στην παρούσα χρονική στιγμή που ο κορωνοϊός χτυπά την πόρτα του πλανήτη. Πολύ περισσότερο, όμως, καλούμαστε να προσκαλέσουμε το σύστημα σε σκέψη και επεξεργασία πέρα από τον ιό, πέρα από τις επιδράσεις και τις συνέπειές του.
Το βλέμμα μας δημιουργεί κόσμους, αναφέρει ο D. Cooperider. Θα είναι άραγε το βλέμμα μας τρυφερά ανθρώπινο απέναντι στoν νοσούντα συνάνθρωπό μας, στην πιθανή απώλεια, στην προσπάθεια επανακατασκευής του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας, την ύπαρξή μας, στο σχετίζεσθαι στο χρόνο και στο χώρο; Έχουμε καθήκον να δημιουργήσουμε μια επανορθωτική εμπειρία στο εδώ και τώρα, η οποία να γεννά τις δυνατότητες για τις ρωγμές του πριν και του επέκεινα.
Τι παριστά τούτος ο ιός στους πνεύμονες του ανθρώπου; Μια απέλπιδα ανάσα ζωής σε ένα ανέραστο χωρίς ευθύνη ζωής σώμα που αργοπεθαίνει ή μια προσπάθεια να οξυγονωθεί ο πνεύμονας με το λευκό της συνειδητής προστασίας εαυτού και αλλήλων;
Ιός που εγείρει ερώτημα ενσυναίσθησης άρα βιώσης της αιωνιότητας: Γιατί όχι και σε εμένα;
Iός αναζωπύρωσης ή αναπλαισίωσης της υπαρξιακής κατάθλιψης και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής στον δυτικό κόσμο;
Ιός αποσταθεροποίησης από την εικονική παιδική φαντασίωση για διαρκή ανέφελη ευτυχία άρα σταθεροποίησης ενήλικης στάσης;
Iός μοναξιάς ή ιός κοντινότητας και επανανοηματοδότησης της δυναμικής των αξιών, της συνειδητής, μονογαμικής, αναστάσιμης συντροφικότητας και της διαφύλαξης του οικογενειακού πλούτου;
Πόση καθαρότητα μοιράσματος θα κατοικήσει τούτες τις ημέρες της καραντίνας στον λόγο, στα βλέμματα, τα αγγίγματα των συντρόφων;
Πόσο υπεύθυνα και ευχαριστιακά θα αερίζεται η διαμονή στο σπίτι; Θα ανοίξει η πόρτα του εφήβου; Θα δοθεί χώρος και χρόνος για επανασυνάντηση γονέων – εφήβων - αδελφών;
Πόσο κοντά μας θα έχουμε τα μεγάλα σε ηλικίας αγαπημένα πρόσωπα μέσα από ένα καθημερινό γεμάτο τρυφερή ευγνωμοσύνη και αστείρευτη αισιοδοξία τηλεφώνημά μας;
Πόσα όχι σε επισκέψεις αλλά και σε εκδρομές θα αποφασίσουμε να πούμε; Αλλά και πόσο θα αξιοποιήσουμε τα ήδη πραγματοποιηθέντα ταξίδια του νου, των αισθήσεων και του σώματος προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε;
Διαβάστε σχετικά: Αλληλεγγύη vs Κορωνοϊός: Η κόρη της ελπίδας εναντίον του (υ)ιού του θανάτου
Θα καλυφθεί το αυθεντικό δάκρυ μέσα στην παγερή σιωπή της εντατικής που θα σηματοδοτεί φόβο αποδοχής της ανθρώπινης άρα ατελούς φύσης της δύναμης της επιστήμης;
Ιός που θα φέρει φιλί της ζωής στους επαγγελματίες υγείας και θα αναδείξει αναξιοποίητες δυνάμεις και ευαισθησίες τους, ενάντια στο υπάρχον burn out του εργασιακού βολέματος;
Ιός θετικός στον φόβο θανάτου ή στον εναγκαλισμό της ευλογίας του θαύματος που η υπεύθυνη ενημέρωση από φωτισμένους ειδικούς δωρίζεται;
Ιός προσευχής που υπερβαίνει την παθολογική παντοδυναμία της ατομικότητας; Iός που επικαλείται την Θεία Χάρη; Ιός που τα ελλιπή τρυφερά αγκαλιάζει; Iός συνάντησης πολιτείας και εκκλησίας;
Ο κένταυρος Χείρων, ο θεραπευτής, υπογραμμίσει ο κ. Δ. Καραγιάννης, ήταν χορηγός βοτάνων για την επούλωση των πληγών. Οι δικές του όμως πληγές παρέμεναν αγιάτρευτες για να τον κρατούν στην σοφία της εγγενούς ταπείνωσης. Στην επίγνωση των ορίων.
Οριοθετούμαστε υπερασπίζοντας με συνέπεια το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι», εν αρχή της ισημερίας της ανοίξεως, στον βαθμό που η αποδοχή του φθαρτού και των λανθασμένων επιλογών της ζήσης μας σηματοδοτείται συνειδητά με πρόληψη όχι μόνο ως προς την εξάπλωση του ιού αλλά και πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας της πανδημίας, με ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος που μόνο η ανοικτότητα στις αξίες και ο σεβασμός στην ανθρώπινη φύση μπορεί να κληροδοτήσει.
Ψυχοθεραπεύτρια - Ψυχολόγος
Ποια στοιχεία προσδιορίζουν την ομορφιά τoυ απαιτητικού της γυναικείας φύσης στην σημερινή μεταμοντέρνα εποχή;
Θα επιθυμήσουμε την σύξευση, την ενοποίηση, την γεφύρωση, αξιοποιώντας το βιολογικό υπόβαθρο, τα καλά της παραδοσιακής εποχής, τις κτήσεις του φεμινινιστικού κινήματος αλλά και τα δώρα του σήμερα με προοπτική εμπλουτιστικής πορείας στο μέλλον;
Γεννιόμαστε γυναίκες, είμαστε όμως;
Πόσο γυναίκες, σύντροφοι, μητέρες, κόρες, αδελφές, φίλες, εργαζόμενες νιώθουμε;
Πόσο ουσιαστικά μπαίνουμε να γευτούμε και να χαρούμε τις δυνατές αποχρώσεις της δυναμικής που ο όρος γυναίκα φέρει;
Πώς ως γυναίκες τις ευλογίες που μας χαρίστηκαν θα τις αξιοποιήσουμε ευχαριστιακά στο θαυμαστό ταξίδι της ύπαρξης που ενέχει και δυσκολίες;
Πώς η έφηβη θα αντικρίσει την πρώτη κηλίδα αίματος; Πώς θα νοηματοδοτήσει βιολογικά αλλά κυρίως υπαρξιακά την ζήση της;
Το τρυφερό βλέμμα και η γαλήνια αγκαλιά της μητέρας της θα θρέφει ευχαριστιακά την ταυτότητα του φύλου της αλλά και την μύηση στην μητρότητα με σύνδεση στο καινούργιο που ξετυλίγεται μπροστά της αλλά και με την ολότητά της που την καλεί σε προχώρημα αναπτυξιακό;
Ως γυναίκες – μητέρες θα αντικρίζουμε και τους δικούς μας φόβους στην έναρξη της εμμήνου ρύσεως της κόρης ως συνέχειάς μας;
Ποιες φωνές, ποιοι λογισμοί θα καθορίζουν την στάση, τους λόγους, το βλέμμα μας; Θα τολμούμε να ονοματίζουμε με σθένος και τις προσωπικές μας αστοχίες, τις ενδόμυχες ανασφάλειες μας; Και θα αξιοποιούμε με σοφία το καλό που μας δόθηκε μέσα από αυτές για την περαιτέρω προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξή μας; Αλλά και για τον ψυχικό εμπλουτισμό της κόρης μας;
Θα δείχνουμε αυθεντικά το δάκρυ, το θυμό ή το αυθόρμητο γέλιο μας στο προχώρημά μας; Ή θα μας φοβίζει και θα μας καθορίζει ο τρόμος της έκθεσης; Θα επιθυμούμε ως γυναίκες το μοίρασμα και την επικοινωνία ως διασφάλιση ουσιαστικών σχέσεων και όχι την εξασφάλιση της επιφανειακής σιγουριάς που η τυπικότητα της παραδοσιακής εποχής επιφέρει; Αναλογιζόμενες πως σε αντίθετη περίπτωση με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε προς την υπαρξιακή κατάθλιψη;
Θα επιδιώκουμε την κάθαρση και σωτηρία της ψυχής μας και όχι την καταναγκαστική τακτοποίηση των χώρων και των άψυχων αντικειμένων; Διαφορετικά ο δρόμος της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και των ψυχαναγκασμών θα ελλοχεύει για εμφάνιση, οργάνωση και κυριαρχία;
Θα δείχνουμε εγκράτεια και ταπείνωση στην επιτυχία; Eπιδεικνύοντας ενθουσιασμό στον διάλογο, στην διήγηση των καθημερινών απλών συμβάντων, στην άσβεστη καθημερινή φροντίδα του ενός για τoν άλλο που λαχταρά η οικογενειακή αγάπη; Και όχι μονομερής, μονοδιάστατη και στείρα ενασχόληση με τα της εργασίας και καριέρας;
Διαβάστε σχετικά: Γιατί μία Γυναίκα μπορεί!
Θα αξιοποιούμε γόνιμα τα σαββατοκύριακα με τον σύντροφο, με το παιδί, με την φύση, με τα ταξίδια του νου και του σώματος;
Το ανεπανάληπτο ως γυναίκες θα το καλλιεργούμε ως το απροϋπόθετο στην συντροφικότητα; Η υπομονή στην συζυγία ως στάση ζωής θα είναι τροφοδοτική, θα ενισχύει, να συναισθάνεται, θα ονοματίζει δίχως να ενοχοποιεί, θα απελευθερώνει, θα αναπαύει;
Ως γυναίκες την οικογένεια καταγωγής θα έρθουμε να την συνδέσουμε με την οικογένεια του συζύγου;
Θα εξελιχθούμε σε μητέρες και στην συνέχεια σε γιαγιάδες;
Θα ευνοούμε την σύνδεση;
Θα εμπιστευτούμε το καινούργιο;
Θα αγκαλιάζουμε με τρυφερότητα τις δυσκολίες που η διαφορετικότητα εμπεριέχει; Τα σημάδια παντός είδους διαφοροποίησης και σύγκρουσης
θα κινητοποιήσουν εν λόγω και έργω φωνή υπεράσπισης της ευλογίας της συνύπαρξης άρα αγκαλιάσματος και κατανόησης του διαφορετικού;
Η πίστη στην μητρική φύση μας θα έρθει να γιάνει και την θλίψη μας στην κλιμακτηριακή φάση της μέσης ηλικίας (δεδομένης κάποιας απώλειας, ασθένειας, ύπαρξης μονογονεϊκότητας) αλλά και θα φροντίσει με βλέμμα στοργικό την επιλόχειο θλίψη της κόρης αλλά και της νύφης μας;
Η ομορφιά του απαιτητικού της γυναικείας φύσης θα αποκρυσταλλωθεί όταν στην κρίση της μέσης ηλικίας η γυναίκα φροντίζεται με όσα έχει κατακτήσει ή όχι με σταθερή άσκηση σώματος, με σοφία και σεβασμό του συνοδοιπόρου χρόνου που την χαριτώνει με όμορφες ρυτίδες σοφίας και ευγνωμοσύνης για όσα γέννησε, ανάθρεψε, και όσα άφησε ελεύθερα στο δικό τους πέταγμα.
Η γυναίκα βιώνει την υπόστασή σας ευχαριστιακά όταν φροντίζει και φροντίζεται η ζήση της να τρέφεται από ρέουσα αλλαγή, άρα σοφία, αναζωογόνηση, άρα δύναμη, βλέμμα φροντίδας και αγκαλιά προστασίας άρα τρυφερότητα.
Ψυχοθεραπεύτρια - Ψυχολόγος
Από μπουμπούκι σε άνθος
Ένα μπουμπούκι της άνοιξης έτοιμο να ανοίξει το άνθος του…συλλογιέται την πορεία του στο ταξίδι του χρόνου…ήμουν ζωντανό; δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το ολόκληρο το φυτό να τραφεί; είμαι κομμάτι αυτής της προσπάθειας; περιορίζομαι στην τωρινή μου μορφή; ή θέλω να ανοίξω και να επεκταθώ;
Αγαπημένε έφηβε, είσαι έτοιμος να κάνεις ένα εξελικτικό άλμα…πορεύεσαι μια απαιτητική περίοδο της ζωής σου…αναζητάς πατήματα, προσπαθώντας να ανακαλύψεις την ταυτότητά σου, διεκδικώντας θέση στην οικογένεια και στην κοινωνία, συνάμα με τις απαιτήσεις του σχολείου. Όλα τούτα σε οδηγούν σε πλήθος συμπεριφορών και αντιδράσεων.
Όλα όσα σε δοκιμάζουν τούτη την κρίσιμη στιγμή των εξετάσεων είναι ό,τι πιο πραγματικό σου συμβαίνει, σου προσφέρουν πλούτο πληροφοριών για το μέσα σου. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να ακούσεις. Είναι μια πραγματικότητα που σου μιλάει και κάτι θέλει να σου πει. Τα οφέλη ψυχικά και πνευματικά είναι πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα, από την εξάλειψη με έναν θαυματουργικό τρόπο των συμπτωμάτων.
Είσαι διαθετειμένος να αναδείξεις και να γίνεις όσο περισσότερο οι δυνατότητές σου προκειμένου και το νόημα της ύπαρξης σου να επενδυθεί με ικανοποίηση και έμπνευση; Η δυσκολία είναι δεδομένη, η χαρά είναι υπό ανακάλυψη.
Τώρα είναι η ευκαιρία, το μπουμπούκι να ανοίξει σε άνθος, εσύ έφηβε σε ώριμο ενήλικα. Συνέχισε, δεν είσαι μόνο τα συμπτώματα που τώρα παρουσιάζονται, η ολότητά σου εμπεριέχει την δύναμή σου να αγωνίζεσαι, η απαιτητική προσπάθεια όλων αυτών των εκπαιδευτικών χρόνων σε καλεί να την υπερασπιστείς μέχρι τέλους.
Καλή ανθοφορία!
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Φωτεινή Τσουκνίδα - Ανθουλάκη
Όλοι αναζητούν ένα τόπο συνάντησης με την ενηλικίωση, ποιος άλλος τόπος αρμόζει καλύτερα, εξόν από τούτο το Ταξίδι στην αναζήτηση νοήματος στην βίωσή μας, που σήμερα, στην μεταμοντέρνα εποχή, της εποχή της απόλαυσης, η εικονική πραγματικότητα μας δωρίζει προς επεξεργασία;
(Θεραπευτική συνάντηση με έφηβη, μαθήτρια Γ’ Λυκείου, πρωτότοκη κόρη, έχει έναν κατά δύο χρόνια μικρότερο αδελφό, οι γονείς της δημόσιοι υπάλληλοι, άριστη μαθήτρια που έχει χάσει το ενδιαφέρον της για μελέτη, ιδιαίτερα όμορφη, με διακρίσεις στον χώρο του αθλητισμού και της τέχνης. Ζήτησε η ίδια να μιλήσει με κάποιον ειδικό λόγω αυτοτραυματισμού της, εσωστρεφής, με παραβατική συμπεριφορά και με αλόγιστη χρήση του διαδικτύου τα τελευταία δύο (2) έτη).
Αναφέρει η έφηβη: Μου αρέσει το σχέδιο, το διάβασμα, η μουσική και η ποίηση, έχω επηρεαστεί από την αδελφή του πατέρα μου, είναι πολύ σημαντική για εμένα, είναι φιλόλογος. Είμαι πολύ οργανωτική, κάνω πολλά πράγματα αλλά στην ουσία βαριέμαι. Με την μητέρα μου οι σχέσεις είναι “Like angel and devil”, με τον πατέρα μου υπάρχει απόσταση, σαν να μην υπάρχει για μένα, απουσιάζει πολλές ώρες από το σπίτι, όταν δείχνει τρυφερός, μου φέρνει αμηχανία.
Τον αδελφό μου τον εκτιμώ πολύ, έχει αντίληψη, είναι διαφορετικός από τους συνομηλίκους. Δεν έχω καλές σχέσεις με τα αγόρια αλλά ούτε και ιδιαίτερες σχέσεις με τις συμμαθήτριες. Έχω ξεκινήσει σεξουαλικές σχέσεις από το Γυμνάσιο. Έχω μεγάλες φιλοδοξίες, πάντα είχα ερωτήματα που οι άλλοι δεν τα είχαν. Δύσκολες σχέσεις πάντα, από το δημοτικό. Πάντα σχολίαζαν την εμφάνισή μου, ότι δεν είμαι όμορφη, δεν αρέσω στα αγόρια, είμαι περίεργη.
Στο γυμνάσιο όταν άρχισα να κάνω μικροτραυματισμούς με τον κόπτη άκουγα αυτές τις φωνές που έλεγαν πως δεν αξίζω τίποτα, δεν μου αξίζει τίποτα, δεν είμαι τίποτα και διάφορα τέτοια. Δεν το πιστεύω αυτό. Άφησα να με επηρεάσουν όμως. Έκανα σχέσεις από τότε, βγαίνω πολύ, ξενυχτάω, πίνω αλλά όλα βαρετά, καμιά χαρά.
Η νεαρή με ματιά καθάρια αντικρύζει τον εαυτό της και τους άλλους; Γιατί ενδοβάλλει τις παθολογικές συμπεριφορές των άλλων; Πώς θα δημιουργήσει εκείνη τις συνθήκες να αισθανθεί ευτυχία και έμπνευση; Πώς θα δώσει αξία και ποιοτικό χρόνο στην κάθε στιγμή; Να ξαναδεί την σχέση της με τα σημαντικά πρόσωπα της οικογένειας; Πώς θα νιώσει ασφάλεια και χαρά ακόμα και όταν οι σημαντικοί άλλοι απομακρύνονται ή μπαίνουν πολύ στα δικά της;
Να κατανοήσει πως συμπεριφορές που αναπτύσσει έχουν ως στόχο να εκφορτίσουν ψυχική ένταση και άγχος, αναδιοργανώνοντας αμυντικά, όμως, την προσωπικότητα της; Πώς θα μπει να ρισκάρει τροφοδοτικά την ζήση, τις σχέσεις και τα όνειρά της; Πώς θα εμπλουτίσει το βίωμα της εφηβείας με λίπασμα αποδοχής και αγάπης του εαυτού, ώστε η είσοδος στην ενηλικίωση να στεφθεί με αρμονία στις ικανότητες, στις φιλοδοξίες, στα πρέπει, στον σεβασμό των ορίων αλλά και στην υπεράσπιση της λυτρωτικής ελευθερίας;
Διαβάστε σχετικά: Τι χρειάζονται περισσότερο οι έφηβοι από τους γονείς τους;
Έχει δυναμική παρουσία η οικογένειά της σε όσα βιώνει και σε όσα η εφηβεία την καλεί να επεξεργαστεί και να μετουσιώσει σε αξιακό προχώρημα;
Είναι θεραπευτικό βήμα η οικογενειακή επασυνάντηση στο πλαίσιο της αλλαγής που καλεί ο χορός της εφηβείας;
Είναι θεραπευτική παρέμβαση η αξιοποίηση της μητρικής πλακέτας και του επεξεργαστή του οικογενειακού συστήματος, των γονεϊκών προσώπων, ώστε να τεθεί σε νέα επαναλειτουργία η ροή και η συνέχεια της ανάπτυξης όλης της οικογένειας;
Είναι θεραπευτική αγκάλη η ενηλικίωση της οικογένειας σε σχέση με το εμπλουτιστικό που έχει να παράγει το εφηβικό, παντοδύναμο Εγώ στα πλαίσια του Εμείς, του Εμείς ως σύνθεση σοφίας στο πλαίσιο του σεβασμού και της αξιοποίησης και του αυτεξούσιου του Προσώπου του εφηβικού μέλους;
Είναι θεραπευτικό το εικονικό του υπολογιστή ως σημείο συνάντησης με το σύμπαν του καινούργιου του εφήβου και όχι ως παρκάρισμα των εφηβικών ερωτημάτων που το ίδιο το συντροφικό και οικογενειακό γίγνεσθαι γεννά;
Είναι τραγούδι που γαληνεύει ο εναγκαλισμός και η αποκωδικοποίηση της χαρμολύπης της έφηβης;
Ερωτήματα που καλούν σε απαντήσεις που η αυτιστική προσήλωση στην οθόνη έρχεται να εγείρει στο σήμερα των εφήβων.
Μία ατέλειωτη ανεξάντλητη σχέση αλληλοτροφοδοτούμενης, αμοιβαίας, ισότιμης, συμβολικής μάθησης της τέχνης του περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση που ενέχει η επικοινωνία είναι η οικογένεια. Όλοι αναζητούν ένα τόπο συνάντησης με την ενηλικίωση, ποιος άλλος τόπος αρμόζει καλύτερα, εξόν από τούτο το Ταξίδι στην αναζήτηση νοήματος στην βίωσή μας, που σήμερα, στην μεταμοντέρνα εποχή, της εποχή της απόλαυσης, η εικονική πραγματικότητα μας δωρίζει προς επεξεργασία;
Ψυχοθεραπεύτρια - Ψυχολόγος
- Βρίσκεστε εδώ:
-
Αρχική
- ΑΡΘΡΑ