Αναδοχή, τεκνοθεσία, υιοθεσία, όροι που τελευταίες μέρες ακούγονται πολύ σχετιζόμενοι με το νομοσχέδιο «για την προώθηση των θεσμών της αναδοχής και υιοθεσίας», όπως είναι ο επίσημος τίτλος του.
Υπογονιμότητα, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, επίσης, ορολογία που κατακλύζει τη σεξουαλική αναπαραγωγή των συντρόφων σήμερα.
Η υιοθεσία φαντάζει σαν τη «μαγική απόφαση» που θα φέρει λύση στο θέμα της τεκνοποιίας στο ζευγάρι. Η δυναμική των κινήτρων, όμως, συνήθως, καλύπτεται από συμβουλές πρακτικού επιπέδου, με αποτέλεσμα να αλλοιώνονται το βάθος της επιθυμίας, τα αναπάντητα γιατί, το πέπλο της ματαίωσης.
Η γονεϊκότητα στο πλαίσιο της τεκνοθεσίας αποτελεί μια αναπτυξιακή διεργασία που εγείρει ερωτήματα αλλά και ανοίγει δυνατότητες για αναστοχασμό και περαιτέρω επεξεργασία, είναι μια συμβολική αναπαράσταση εσωτερικής υπέρβασης, η οποία φέρει ομοιότητες με αυτή της γέννας.
Η τεκνοθεσία σκιαγραφεί την διορθωτική εμπειρία του ζωντανού χώρου όπου το κάθε παιδί θα μπορεί να διαμορφώσει τον εν δυνάμει πυρήνα του εαυτού του.
Για να οικοδομηθεί με «καλά στεγανά» μια «αρκετά καλή θετή οικογένεια» οι γονείς καλούνται να υπερασπιστούν τη συντροφικότητά τους, να φροντίσουν το δικό τους ναρκισσιστικό πλήγμα, την πιθανή δική τους ψυχική κόπωση και να επανανοηματοδοτήσουν την πραγματικότητα του παιδιού αλλά και τη δική τους με λόγο που να ακουμπά στην ψυχή του παιδιού αλλά και να του δίδει φτερά αναγέννησης και αναδόμησης του κόσμου και της ζωής.
Το βλέμμα μας δημιουργεί κόσμους, αναφέρει ο D. Cooperider. Θα είναι άραγε το βλέμμα των θετών γονέων τρυφερά ανθρώπινο απέναντι στο ανοσοποιητικό τους σύστημα που ήδη έχει κλονιστεί με τις αλλεπάλληλες εξωσωματικές θεραπείες εν μέσω πανδημίας; Θα δώσουν χώρο για φροντίδα εαυτού, με επαρκή άσκηση και ισορροπημένη διατροφή, με συστηματική ψυχοθεραπεία, με συνειδητή ευθύνη υπεράσπισης του δώρου και της ευλογίας που τους χαρίζεται;
Σε ποιους κόλπους θα σπείρουν τους σπόρους των ιδανικών τους; Θα ταράσσει το ρίζωμα ο φόβος του επικείμενου θανάτου και της εγκατάλειψης; Πώς θα φωτιστεί η διαδρομή από την γέννηση έως και τον θάνατο; Από την αναζήτηση ριζών στην βαθιά πίστη της χαράς του πολύτιμου αγαθού του γεμάτης αγκαλιάς; Από την εγκατάλειψη, στην αποκατάσταση της ζέσης της οικογενειακής εστίας; Θα είναι αναστάσιμο το στεφάνι της συνάντησης όλων ή αγκάθινο σύμβολο σταύρωσης η κορώνα του ολέθρου της πανδημίας;
Θα μπορέσουν οι θετοί γονείς να συναντηθούν απροϋπόθετα στο άδολο άρα ελεύθερο της σχέσης με το θετό παιδί τους, καθόσον θα βιώνουν βασανιστικά νέα υπαρξιακά ερωτήματα που θα έρθουν να ανατρέψουν την πραγματικότητα που τώρα οικοδομούν, καθώς θα βιώνουν την ύψιστη αγωνία της ύπαρξής τους με νέα μορφή; Θα υιοθετήσουν την ψυχική ανθεκτικότητα ως μηχανισμό οικογενειακής λειτουργικότητας ή πάλι η ζωή τους θα ανατρέπεται καθώς αμφισβητείται η ασφάλεια της απόφασή τους;
Διαβάστε σχετικά: Πρακτικές συμβουλές για ανάδοχους γονείς
Θα αναρωτιούνται για το αν θα έχουν ποτέ γνήσια γαλήνη και συνέχεια σε αυτή; Θα αισθάνονται οι θετοί γονείς ένα νέο είδος ματαίωσης; Ή θα τολμήσουν συνειδητά να ανοίξουν την αλήθεια της ζωής τους αξιοποιώντας την κρίση της πανδημίας; Θα επιτραπεί η φιλοξενία της ανακούφισης και της γαλήνης, άρα της απόλαυσης «του παιδιού της επιθυμίας» να έρθει να γεμίζει την οικία με ζωντανές στιγμές χαράς και ευθυμίας, με αγγίγματα παίζοντας και δημιουργώντας κόσμους από αξίες και ψυχική ανθεκτικότητα;
Θα πραγματώνονται τα όνειρα θετού παιδιού και γονέων αμφότερων; Θα έχει κορώνα και πένα σαν βασιλιάς σοφός τον κόσμο να φροντίζει το παιδί της καρδιάς καθόσον θα εισπράττει φως σοφίας από την ώριμη, ενήλικη στάση των θετών γονέων; Θα κατοικήσει η ψυχή και οι αξίες όλων των μελών της θετής οικογένειας στο σώμα της υγείας του αύριο, καθόσον θα υιοθετούν όλοι την διορθωτική εμπειρία ως επανεκκίνηση σε ρέον, ζωοποιό, τροφοδοτικό συστατικό της συμβίωσης και συνθρέψης τους;
Θα έχει η θετή οικογένεια χέρια καμωμένα για να δημιουργεί εμπερίεξη στη διαφορετικότητα, στη μνήμη, στο μυστικό, να αγκαλιάζει τις δυνατότητες, να φυτεύει αναστοχασμό, να διακοσμεί άφεση αστοχιών, να γιατρεύει τη γονιμότητα και την οικογενειακή θαλπωρή; Θα καθίσταται έργο των αισθήσεων η μοσχοβολιά και η θρέψη η αγαπητική; Θα εφευρίσκουν διορθωτικές κινήσεις με πυρήνα την συν-χώρεση του όλου;
To βαπτιστικό όνομα της θετής οικογένειας να έχει ρίζωμα την συμφιλίωση, την προσφορά, την παρουσία, την ευγνωμοσύνη. Το τραπέζι της οικογενειακής εστίας να παρασκευάζει και να παρέχει άνθιση ασφάλειας, ανάκτηση της επικοινωνίας και της δέσμευσης επί παντός καιρού.
Η επεξεργασμένη εμπειρία της ζήσης που εμπεριέχει την αναπλαισίωση της πραγματικότητας και την σύνθεση του φαντασιωσικού παιδιού σε συνειδητή ελπίδα και υπεράσπιση του ζωντανού, δημιουργεί αντισώματα για την υπόλοιπη ζωή. Η αναγνώριση των ορίων, καθορίζει την γέννηση της ταπείνωσης άρα της ανάδειξης της δυναμικής του χρόνου, του χρόνου ως φάρμακο που αξιοποιεί το παλιό, ατενίζει με σθένος το μέλλον αφού μπορεί να αφουγκράζεται με πίστη την τρωτότητα των επιλογών του παρόντος.
