Έχουμε να αντιμετωπίσουμε με φιλικότητα την καταστροφή, που δεν πλανάται μόνον, αλλά μας αφορά αποφασιστικά, ενώ πρέπει να ανιχνεύσουμε τη δηκτική πανουργία που παίζει μαζί μας και εμποδίζει τα σχέδια μας. Ευαίσθητοι στις ρωγμές που είναι παντού παρούσες, έχουμε καθήκον να πραγματοποιήσουμε μια διάνοιξη (Κ. Αξελός).
Καλούμαστε με βάση τη σημείωση του κ. Αξελού να διερευνήσουμε τη δίδει ζωή και τι είναι αποτελεσματικό με όρους, κυρίως, ανθρώπινους στην παρούσα χρονική στιγμή που ο κορωνοϊός χτυπά την πόρτα του πλανήτη. Πολύ περισσότερο, όμως, καλούμαστε να προσκαλέσουμε το σύστημα σε σκέψη και επεξεργασία πέρα από τον ιό, πέρα από τις επιδράσεις και τις συνέπειές του.
Το βλέμμα μας δημιουργεί κόσμους, αναφέρει ο D. Cooperider. Θα είναι άραγε το βλέμμα μας τρυφερά ανθρώπινο απέναντι στoν νοσούντα συνάνθρωπό μας, στην πιθανή απώλεια, στην προσπάθεια επανακατασκευής του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας, την ύπαρξή μας, στο σχετίζεσθαι στο χρόνο και στο χώρο; Έχουμε καθήκον να δημιουργήσουμε μια επανορθωτική εμπειρία στο εδώ και τώρα, η οποία να γεννά τις δυνατότητες για τις ρωγμές του πριν και του επέκεινα.
Τι παριστά τούτος ο ιός στους πνεύμονες του ανθρώπου; Μια απέλπιδα ανάσα ζωής σε ένα ανέραστο χωρίς ευθύνη ζωής σώμα που αργοπεθαίνει ή μια προσπάθεια να οξυγονωθεί ο πνεύμονας με το λευκό της συνειδητής προστασίας εαυτού και αλλήλων;
Ιός που εγείρει ερώτημα ενσυναίσθησης άρα βιώσης της αιωνιότητας: Γιατί όχι και σε εμένα;
Iός αναζωπύρωσης ή αναπλαισίωσης της υπαρξιακής κατάθλιψης και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής στον δυτικό κόσμο;
Ιός αποσταθεροποίησης από την εικονική παιδική φαντασίωση για διαρκή ανέφελη ευτυχία άρα σταθεροποίησης ενήλικης στάσης;
Iός μοναξιάς ή ιός κοντινότητας και επανανοηματοδότησης της δυναμικής των αξιών, της συνειδητής, μονογαμικής, αναστάσιμης συντροφικότητας και της διαφύλαξης του οικογενειακού πλούτου;
Πόση καθαρότητα μοιράσματος θα κατοικήσει τούτες τις ημέρες της καραντίνας στον λόγο, στα βλέμματα, τα αγγίγματα των συντρόφων;
Πόσο υπεύθυνα και ευχαριστιακά θα αερίζεται η διαμονή στο σπίτι; Θα ανοίξει η πόρτα του εφήβου; Θα δοθεί χώρος και χρόνος για επανασυνάντηση γονέων – εφήβων - αδελφών;
Πόσο κοντά μας θα έχουμε τα μεγάλα σε ηλικίας αγαπημένα πρόσωπα μέσα από ένα καθημερινό γεμάτο τρυφερή ευγνωμοσύνη και αστείρευτη αισιοδοξία τηλεφώνημά μας;
Πόσα όχι σε επισκέψεις αλλά και σε εκδρομές θα αποφασίσουμε να πούμε; Αλλά και πόσο θα αξιοποιήσουμε τα ήδη πραγματοποιηθέντα ταξίδια του νου, των αισθήσεων και του σώματος προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε;
Διαβάστε σχετικά: Αλληλεγγύη vs Κορωνοϊός: Η κόρη της ελπίδας εναντίον του (υ)ιού του θανάτου
Θα καλυφθεί το αυθεντικό δάκρυ μέσα στην παγερή σιωπή της εντατικής που θα σηματοδοτεί φόβο αποδοχής της ανθρώπινης άρα ατελούς φύσης της δύναμης της επιστήμης;
Ιός που θα φέρει φιλί της ζωής στους επαγγελματίες υγείας και θα αναδείξει αναξιοποίητες δυνάμεις και ευαισθησίες τους, ενάντια στο υπάρχον burn out του εργασιακού βολέματος;
Ιός θετικός στον φόβο θανάτου ή στον εναγκαλισμό της ευλογίας του θαύματος που η υπεύθυνη ενημέρωση από φωτισμένους ειδικούς δωρίζεται;
Ιός προσευχής που υπερβαίνει την παθολογική παντοδυναμία της ατομικότητας; Iός που επικαλείται την Θεία Χάρη; Ιός που τα ελλιπή τρυφερά αγκαλιάζει; Iός συνάντησης πολιτείας και εκκλησίας;
Ο κένταυρος Χείρων, ο θεραπευτής, υπογραμμίσει ο κ. Δ. Καραγιάννης, ήταν χορηγός βοτάνων για την επούλωση των πληγών. Οι δικές του όμως πληγές παρέμεναν αγιάτρευτες για να τον κρατούν στην σοφία της εγγενούς ταπείνωσης. Στην επίγνωση των ορίων.
Οριοθετούμαστε υπερασπίζοντας με συνέπεια το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι», εν αρχή της ισημερίας της ανοίξεως, στον βαθμό που η αποδοχή του φθαρτού και των λανθασμένων επιλογών της ζήσης μας σηματοδοτείται συνειδητά με πρόληψη όχι μόνο ως προς την εξάπλωση του ιού αλλά και πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας της πανδημίας, με ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος που μόνο η ανοικτότητα στις αξίες και ο σεβασμός στην ανθρώπινη φύση μπορεί να κληροδοτήσει.
