https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxikis-ygeias/proagogi-psyxikis-ygeias/prosopiki-anaptyksi/8844-ekei-pou-pneymonas-anthizei-zoi.html

«Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς. Καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις, καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς, καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς. Αν το σκεφθείς έτσι, θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχθείς, γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’έναν από τους καιρούς της ζωής σου», (Γ. Σεφέρης).

Η υπαρξιακή διαδρομή του ανθρώπου εμπεριέχει αναπόσπαστα την δοκιμασία ανάλογα με τους καιρούς. Διαφορετικός ο καιρός, ετερότητα και στην δοκιμασία. Η επεξεργασία κάθε δοκιμασίας είναι που οδηγεί σε σοφία και σε άνοιγμα του φωτός της ανύψωσης που μόνο η υπέρβασή της φέρει. Αέναη κίνηση ανοιγμάτων και τέλους μέσα στην πορεία του χρόνου και των καιρών.

Δυνατή τούτη η σύνοψη παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος καιρού που έζησε ολάκερη η κτήση, και ανθρωπότητα την τρέχουσα άνοιξη. Σύνοψη ως προς την διαχρονική αξία της σημαντικότητας της άρσης των βεβαιοτήτων και της εγκατάλειψης παιδικών, δυσλειτουργικών φαντασιώσεων για μελλοντικές, ουτοπικές, υποθετικές εκβάσεις στις ανθρώπινες ζωές.

Το δέντρο της ανοίξεως του ανθρώπινου μυστηρίου ανθίζει εκεί που το ρίζωμα ωθεί σε βλάστηση νέου φυλλώματος και καρπού, ενθαρρύνει και αναδεικνύει νέες δυνατότητες, νέες ισορροπίες. Έχει αρχή, έχει τέλος κάθε ανθρώπινη άνοιξη. Έχει υγεία η ομορφιά της ανάσας της, έχει και ευθύνη η φροντίδα αυτής της ομορφιάς. Δεν είναι αυτοδημιούργητη η ανθρώπινη άνοιξη. Συνιστά ιδιαίτερη χρονική στιγμή μέσα στον κύκλο της ανθρώπινης αναπτυξιακής πορείας.

Έχει άνθιση η ανθρώπινη άνοιξη αλλά όχι αθανασία. Koμμάτι αναπόσπαστο της άνθισής του το μπουμπούκι που σκάει ερμητικά κλειστό μια υποψία λαχτάρας για αποκάλυψη, για εγγύτητα και σύνδεση με την μητέρα φύση. Η άνθισή του είναι απαιτητική και προσδιορίζεται από δύο όψεις. Την οικείωσή του με την ποθητή αγάπη για αυθεντική ζωή αλλά και την άφεση του σκότους όσων εμποδίζουν την ανάπτυξή της.

Η οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια V. Satir ορίζει ένα γεγονός ως τη σχέση μεταξύ ενός συνόλου βασικών μεταβλητών που συνέβαλαν σε ένα κοινό αποτέλεσμα. Στο μοντέλο ανάπτυξης, συνεχίζει, η αλλαγή είναι απαραίτητη, ουσιαστική, αναπόφευκτη.

Φιλοξενήσαμε εν μέσω καιρού «εγκλεισμού» τον φόβο, τον θυμό, την άρνηση, την στείρα υποταγή στην πολιτική ηγεσία ή σεβόμενοι αγαπητικά και συνετά την κατάσταση επαναπροσδιορίσαμε συνειδητά τον προσανατολισμό μας που είναι η αξιοποίηση της πληροφορίας προς το ωφέλιμο, το ευχαριστιακό; Βασιστήκαμε σε έγκυρες πηγές πληροφόρησης; Ανασυγκροτηθήκαμε; Μείναμε ενεργοί σωματικά και ψυχικά;

Διαβάστε σχετικά: Κορωνoϊός: Ευκαιρία προσωπικής ανάπτυξης

Aξιοποιήθηκε ο χρόνος δημιουργικά; Συνδεθήκαμε με την τεχνολογία αλλά και αξιοποιήσαμε παραδοσιακές τεχνικές προσέγγισης και εκδήλωσης ευγνωμοσύνης και αλληλεγγύης; Πόσα γράμματα και ευχετήριες κάρτες αποστείλαμε; Παρασκευάστηκαν χειροποίητες δημιουργίες, ανθοδέσμες, εδέσματα, γλυκίσματα και ταχυδρομήθηκαν σε σημαντικά για εμάς πρόσωπα; Προσευχηθήκαμε από κοινού εντός των θυρών του ο κάθε ένας έχοντας ανοικτή ακρόαση στην συνπροσευχή των αγαπημένων μας;

Ήταν η φετινή Ακολουθία των Παθών γιομάτη ιεροσύνη και μυσταγωγία καθόσον στην παρούσα κατάσταση ευδοκιμούσε η εσωτερικότητα και η πνευματικότητα; Γευματίσαμε στο τραπέζι της Λαμπρής αναστάσιμα, λυτρωτικά συνειδητοποιώντας πως κανείς δεν είναι άτρωτος από τις εγγενείς δοκιμασίες της ύπαρξης;

Aποκρυπτογραφήσαμε μήνυμα αιώνων που προσδίδει ύψιστο νόημα στην ανάληψη της ευθύνης για να παραχθεί το καλύτερο δυνατό στο εδώ και τώρα με ορίζοντα τη ζωή μέσα από την φθαρτότητα και την τρωτότητα, μέσα από την εκτίμηση του σημαντικού άλλου στην ολότητά του;

Το θαύμα της ανάστασης της ζωής συντελείται, δίχως να ορίζεται, να προσδιορίζεται ή να επαναλαμβάνεται, όταν ο προσανατολισμός στις απαιτήσεις της ζωής είναι συνειδητός και επιθυμητός. Όταν μπαίνουμε να υπερασπιστούμε με σεβασμό την αξία της υγείας, της μόρφωσης, της εργασίας, της προστασίας της φύσης, πέρα από κάθε κρίση, επανάσταση, πολεμική, αλλά ως κομμάτι αναπόσπαστο, αέναο του μυστηρίου του προορισμού της παρουσίας του ανθρώπου στον πλανήτη.

Ευκαιρία και ευεργεσία τούτη η δοκιμασία, θα τολμήσουμε να ρισκάρουμε να ξαναανακαλύψουμε την ουσία μας ως άνθρωποι με ορίζοντα ουράνιο; Mάρτυρες όλοι μας, αυτής της συγκλονιστικής άνοιξης, θα μας φοβίσει ν’ ανασάνει ο πνεύμονας το ΝΑΙ στη ζωή σε τούτη την ιστορική ανάγκη για αλλαγή;

Η ίωση των γραμμικών βεβαιοτήτων, στην οποία ο πνεύμονας βαριανασαίνοντας νεκροζούσε ανά τους αιώνες, θα δώσει χώρο στην ζώσα πραγματικότητα, θα συν-χωρέσει σταυρικά, επομένως, αναστάσιμα, μέσω της πανδημίας, εάν και εφόσον αξιοποιηθεί, την ελεύθερη ροή της αποδοχής της ετερότητας, του όλου, της αγάπης ως θαυμαστά σημεία συνάντησή μας με τον πυρήνα της ύπαρξής μας στον πλανήτη γη;

Στην συμβολική τιτανομαχία μεταξύ αβεβαιότητας και ψυχικής ανθεκτικότητας του αξιακού ανοσοποιητικού συστήματός μας θα αξιοποιήσουμε την νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου μας, προκειμένου να θέσουμε από την αρχή τους όρους και το πλαίσιο υπαρξιακής σύνδεσής μας με την ζήση μας, με λίπασμα τροφοδοτικό, ώστε η ένταξη στην κανονικότητα να έλθει να ανθίσει νέους νευρώνες, νέες συνάψεις, νέα ζωή; Να θρέφει σχέσεις ανοίξεως, να πυροδοτεί αξίες, να φωτίζει την αξία του μέτρου και της ουσιαστικής εγγύτητας με τον άλλο;

O Rilke στα γράμματα σε έναν νέο ποιητή έγραφε: Έχε υπομονή, με ότι δεν έχει επιλυθεί, και προσπάθησε ν’αγαπήσεις τα ίδια τα ερωτήματα. Απαράμμιλης αξίας τοποθέτηση ας γίνει πυξίδα της πορείας μας η υπομονή και το αγαπητικό βλέμμα και σε όσα ακόμη μέσα μας αιωρούνται.