Mε βαθιά ευγνωμοσύνη στο ζεύγος, Αλέξη Λάππα και  Ανδρονίκης Δράγου, για την τιμή να συμμετέχω με εισήγηση στο 2ο Πανελλήνιο Επιστημονικό Επιμορφωτικό Συνέδριο Νέων, ανάμεσα σε τόσο εκλεκτούς σεβαστούς πατέρες αλλά και επιστήμονες ομιλητές, στην  Ξάνθη από 26 έως 28 Ιουλίου 2019, αισθάνομαι την επιθυμία να καταθέσω ένα μικρό απόσπασμα της εισήγησής μου:

Μέσα στον πιο θερμό μήνα του έτους, τον μήνα της καρποφορίας, της αφθονίας του πλούτου της φύσης της χώρας μας, μπροστά σε νέες υπάρξεις, αλλά και σε όσους αισθάνονται νέοι, με θέρμη καλοκαιριού και με ζέση υπεράσπισης του φωτός, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της παράδοσης αλλά και επαναπροσδιορίζοντας τις δοκιμασίες της εποχής μας σε ευκαιρίες, προσπάθησα να συνδέσω την συστημική – υπαρξιακή ψυχοθεραπεία, με το υπαρξιακό πανηγύρι του συνεδρίου, όπως τόνισε η Νίκη Δράγου, πάνω στο εξής θέμα: "Απηλιώτης ή Ζέφυρος Άνεμος η συμπόρευση; H ευχαριστιακή δέσμευση της υπεράσπισης της συνύπαρξης, ανοικτός ορίζοντας του νέου ζευγαριού".

Ποιοι οι πόθοι, ποιά τα ιδανικά, που προσδιορίζουν το ζευγάρι του σήμερα;

Τα νέα ζευγάρια απορρίπτουν τον θεσμό του γάμου;

Tα νέα ζευγάρια δεν γνωρίζουν προς τα πού να πορευτούν;

Τα νέα ζευγάρια επιθυμούν τον γάμο; Ελεύθερη σχέση ή ελευθεριακή;

Πώς σχετίζονται συντροφικά οι νέοι σήμερα;

Τα Ομηρικά Έπη μας διδάσκουν πότε να λέμε ΟΧΙ και πότε ΝΑΙ με διαχρονική σημειολογία.

Mπορεί το ζευγάρι της σύγχρονης, μεταμοντέρνας εποχής να πει ΟΧΙ στους σύγχρονους Λωτοφάγους, στο βόλεμα, στην αποπροσωποίηση, και την κάλπικη εικονική ευδαιμονία;

Mπορεί να μπει με διάκριση και σθεναρό ΟΧΙ στην σύγχρονη Κίρκη, τόσο στην εφήμερη ευχαρίστηση όσο και στην διεκπεραίωση του παραδοσιόπληκτου στείρου καθήκοντος;

Mπορεί να υψώσει ένα αποφασιστικό όχι στον άμετρο καταναλωτισμό τόσο των υλικών αγαθών όσο και των σχέσεων;

Oι νέοι ως σύγχρονοι απόγονοι του Οδυσσέα και της Πηνελόπης θα επιθυμήσουν να υπερασπιστούν με ευχαριστιακό Ναι την υπαρξιακή συντροφική τους διαδρομή;

Απηλιώτης ή ζέφυρος αέρας ζωής για το νέο ζευγάρι η δέσμευση, αέρας λύτρωσης, η αγκαλιά που έχει φως, η συντροφική αγκαλιά που εκεί που δύει, έρχεται να ανατείλει ευγνωμοσύνη, πυρακτωμένη σκέψη ζωής;

Mονόδρομος η συνδημιουργία, η συνθρέψη;

 H διεκδίκηση της κοντινότητας, και όχι το δοσμένο του υπολογιστή, θα προσδίδει στο νέο ζευγάρι αέρα σύνδεσης, ενοποίησης στο νόημα, στην πόλη, στην γη, στον ουράνιο θόλο;

 Θα είναι ο αέρας της δέσμευσης, ύμνος της ελευθερίας του έρωτα, που θα έρθει να αξιοποιήσει τους αέρηδες των παραδοσιακών εποχών αλλά και επιπρόσθετα θα ανασυγκροτηθεί όχι απέναντι στον συντροφικό συνοδοιπόρο, αλλά στη φθορά, τοποθετώντας δυνατό ΟΧΙ σε μια «σχεσούλα» της υπάρχουσας εποχής που δεν έχει νόημα.