Ποια στοιχεία προσδιορίζουν την ομορφιά τoυ απαιτητικού της γυναικείας φύσης στην σημερινή μεταμοντέρνα εποχή;
Θα επιθυμήσουμε την σύξευση, την ενοποίηση, την γεφύρωση, αξιοποιώντας το βιολογικό υπόβαθρο, τα καλά της παραδοσιακής εποχής, τις κτήσεις του φεμινινιστικού κινήματος αλλά και τα δώρα του σήμερα με προοπτική εμπλουτιστικής πορείας στο μέλλον;
Γεννιόμαστε γυναίκες, είμαστε όμως;
Πόσο γυναίκες, σύντροφοι, μητέρες, κόρες, αδελφές, φίλες, εργαζόμενες νιώθουμε;
Πόσο ουσιαστικά μπαίνουμε να γευτούμε και να χαρούμε τις δυνατές αποχρώσεις της δυναμικής που ο όρος γυναίκα φέρει;
Πώς ως γυναίκες τις ευλογίες που μας χαρίστηκαν θα τις αξιοποιήσουμε ευχαριστιακά στο θαυμαστό ταξίδι της ύπαρξης που ενέχει και δυσκολίες;
Πώς η έφηβη θα αντικρίσει την πρώτη κηλίδα αίματος; Πώς θα νοηματοδοτήσει βιολογικά αλλά κυρίως υπαρξιακά την ζήση της;
Το τρυφερό βλέμμα και η γαλήνια αγκαλιά της μητέρας της θα θρέφει ευχαριστιακά την ταυτότητα του φύλου της αλλά και την μύηση στην μητρότητα με σύνδεση στο καινούργιο που ξετυλίγεται μπροστά της αλλά και με την ολότητά της που την καλεί σε προχώρημα αναπτυξιακό;
Ως γυναίκες – μητέρες θα αντικρίζουμε και τους δικούς μας φόβους στην έναρξη της εμμήνου ρύσεως της κόρης ως συνέχειάς μας;
Ποιες φωνές, ποιοι λογισμοί θα καθορίζουν την στάση, τους λόγους, το βλέμμα μας; Θα τολμούμε να ονοματίζουμε με σθένος και τις προσωπικές μας αστοχίες, τις ενδόμυχες ανασφάλειες μας; Και θα αξιοποιούμε με σοφία το καλό που μας δόθηκε μέσα από αυτές για την περαιτέρω προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξή μας; Αλλά και για τον ψυχικό εμπλουτισμό της κόρης μας;
Θα δείχνουμε αυθεντικά το δάκρυ, το θυμό ή το αυθόρμητο γέλιο μας στο προχώρημά μας; Ή θα μας φοβίζει και θα μας καθορίζει ο τρόμος της έκθεσης; Θα επιθυμούμε ως γυναίκες το μοίρασμα και την επικοινωνία ως διασφάλιση ουσιαστικών σχέσεων και όχι την εξασφάλιση της επιφανειακής σιγουριάς που η τυπικότητα της παραδοσιακής εποχής επιφέρει; Αναλογιζόμενες πως σε αντίθετη περίπτωση με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε προς την υπαρξιακή κατάθλιψη;
Θα επιδιώκουμε την κάθαρση και σωτηρία της ψυχής μας και όχι την καταναγκαστική τακτοποίηση των χώρων και των άψυχων αντικειμένων; Διαφορετικά ο δρόμος της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και των ψυχαναγκασμών θα ελλοχεύει για εμφάνιση, οργάνωση και κυριαρχία;
Θα δείχνουμε εγκράτεια και ταπείνωση στην επιτυχία; Eπιδεικνύοντας ενθουσιασμό στον διάλογο, στην διήγηση των καθημερινών απλών συμβάντων, στην άσβεστη καθημερινή φροντίδα του ενός για τoν άλλο που λαχταρά η οικογενειακή αγάπη; Και όχι μονομερής, μονοδιάστατη και στείρα ενασχόληση με τα της εργασίας και καριέρας;
Διαβάστε σχετικά: Γιατί μία Γυναίκα μπορεί!
Θα αξιοποιούμε γόνιμα τα σαββατοκύριακα με τον σύντροφο, με το παιδί, με την φύση, με τα ταξίδια του νου και του σώματος;
Το ανεπανάληπτο ως γυναίκες θα το καλλιεργούμε ως το απροϋπόθετο στην συντροφικότητα; Η υπομονή στην συζυγία ως στάση ζωής θα είναι τροφοδοτική, θα ενισχύει, να συναισθάνεται, θα ονοματίζει δίχως να ενοχοποιεί, θα απελευθερώνει, θα αναπαύει;
Ως γυναίκες την οικογένεια καταγωγής θα έρθουμε να την συνδέσουμε με την οικογένεια του συζύγου;
Θα εξελιχθούμε σε μητέρες και στην συνέχεια σε γιαγιάδες;
Θα ευνοούμε την σύνδεση;
Θα εμπιστευτούμε το καινούργιο;
Θα αγκαλιάζουμε με τρυφερότητα τις δυσκολίες που η διαφορετικότητα εμπεριέχει; Τα σημάδια παντός είδους διαφοροποίησης και σύγκρουσης
θα κινητοποιήσουν εν λόγω και έργω φωνή υπεράσπισης της ευλογίας της συνύπαρξης άρα αγκαλιάσματος και κατανόησης του διαφορετικού;
Η πίστη στην μητρική φύση μας θα έρθει να γιάνει και την θλίψη μας στην κλιμακτηριακή φάση της μέσης ηλικίας (δεδομένης κάποιας απώλειας, ασθένειας, ύπαρξης μονογονεϊκότητας) αλλά και θα φροντίσει με βλέμμα στοργικό την επιλόχειο θλίψη της κόρης αλλά και της νύφης μας;
Η ομορφιά του απαιτητικού της γυναικείας φύσης θα αποκρυσταλλωθεί όταν στην κρίση της μέσης ηλικίας η γυναίκα φροντίζεται με όσα έχει κατακτήσει ή όχι με σταθερή άσκηση σώματος, με σοφία και σεβασμό του συνοδοιπόρου χρόνου που την χαριτώνει με όμορφες ρυτίδες σοφίας και ευγνωμοσύνης για όσα γέννησε, ανάθρεψε, και όσα άφησε ελεύθερα στο δικό τους πέταγμα.
Η γυναίκα βιώνει την υπόστασή σας ευχαριστιακά όταν φροντίζει και φροντίζεται η ζήση της να τρέφεται από ρέουσα αλλαγή, άρα σοφία, αναζωογόνηση, άρα δύναμη, βλέμμα φροντίδας και αγκαλιά προστασίας άρα τρυφερότητα.
Ψυχοθεραπεύτρια - Ψυχολόγος