Το πέταγμα του χαρταετού, Σύμβολο της πορεία μας προς το γίγνεσθαι του προσώπου!

«Η ζωή, στα καλύτερά της, λέει ο Carl Rogers, είναι μια ρέουσα, μεταβαλλόμενη διαδικασία, στην οποία τίποτα δεν παραμένει στατικό. Είμαι στα καλύτερά μου, όταν μπορώ να αφήσω την εμπειρία μου να με μεταφέρει προς μια κατεύθυνση που μοιάζει να οδηγεί μπροστά, προς στόχους που μόνο αμυδρά διαισθάνομαι. Ανάλογα με την εκάστοτε κατανόηση και ερμηνεία της εμπειρίας μου, αλλάζω και τη ζωή μου. Πρόκειται για μια πορεία που πάντα εντάσσεται στη διαδικασία του γίγνεσθαι. Το ευ ζην είναι μια διαδικασία, όχι μια κατάσταση ύπαρξης. Είναι κατεύθυνση, όχι προορισμός».

Πρόκειται για μια ατέρμονη, προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία χαρακτηρίζεται από πτώσεις, παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, προσκολλήσεις, στροφές, μεταστροφές, επιστροφές. Όπως ακριβώς στο πέταγμα του χαρταετού, θα χρειαστούν τα ζύγια, η ουρά, ο σπάγκος, οι κατάλληλοι χειρισμοί με διάκριση κάθε φορά, η κεφαλή του χαρταετού, ο άνεμος…πάνω από όλα όμως η επιθυμία, η δέσμευση της επιθυμίας ανύψωσης, με τόλμη και ταπείνωση, με υπακοή και ρίσκο ταυτόχρονα…

Είναι να θέλεις να είσαι, να αισθάνεσαι και να ζεις σαν χαρταετός..να γίνεσαι χαρταετός για τον άνεμο και άνεμος για τον χαρταετό ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει…δεν θα ορίζουν οι συνθήκες, το πώς, το που, το γιατί.., η ανύψωση είναι εν τέλει απροϋπόθετη, όπως η αγάπη είναι απροϋπόθετη, καθώς η επιθυμία είναι λεύτερη από διασφαλίσεις και εγγυήσεις, όπως και η αγάπη είναι άχρονη και υπερβατική… Επειδή έχει έναν ευρύτερο σκοπό που είναι έμφυτος και εγγενής. …….Εκεί είναι που επανασυνδέεται με την Πηγή της ζωής……