Το Tαξίδι της Yπευθυνότητας στα Xρώματα του COVID

Της Φωτεινής Τσουκνίδα – Ανθουλάκη (ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας)

Η υπεράσπιση της υγείας μας τούτη τη χρονική στιγμή αποκρυσταλλώνει τον πυρήνα της πορείας του ταξιδιού μας στην αυτοπραγμάτωση, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι η υπευθυνότητα.

Που θα στηριχθεί η υπευθυνότητα μας; Πώς αντιλαμβάνεται ο οδηγός, ο συνεπιβάτης, ο οδηγός της αντίθετης κατεύθυνσης τούτο το ταξίδι; Υπάρχει κοινός προσανατολισμός; Ποια τα εφόδια για ετούτο το ταξίδι;

Να μην είναι ο φόβος γι’άυτό που χάνουμε, να μην είναι η ανασφάλεια της νόσησης αλλά η σπίθα της επιθυμίας γι’άυτό που δικαιούμαστε!!

Το ταξίδι θα έχει άλλοτε μηδενικά κρούσματα, άλλοτε εξάρσεις άλλοτε  υφέσεις, και εμείς θα χρειαστεί να τα υπομένουμε όλα αυτά.

Ένα μικρούλη χειρισμό του τιμονιού πιο προσεκτικό προς την φορά που θέλουμε είναι ουσιαστικής αξίας σε τούτη τη στιγμή που υπάρχει  διασπορά και έξαρση του ιού.

Τι ζητά ο ιός από εμάς; Γιατί μας δοκιμάζει;

Nα αξιοποιήσουμε τη ζωή με τον τρόπο που μας αξιώνει σαν ενήλικα όντα. Να πατήσουμε γερά τα πόδια μας στη γη, και όχι να κουκουλώνουμε κρούσματα ή να μεγεθύνουμε τα συμπτώματά μας.

Να γελούμε δυνατά, ακόμη και μέσα από τη μάσκα, και να συγκινούμαστε στην νόσηση συνανθρώπων μας. Μόνο τότε ο ιός θα συρρικνωθεί και θα χάσει την αποκλειστική βασιλική του θέση στους πνεύμονες και στις ανάσες μας.

Πώς αλλάζει ο άνθρωπος τούτη την πορεία, από την διασπορά στα μηδενικά κρούσματα ξανά; Πώς φθάνει στο σημείο εκείνο που είναι έτοιμος για το πολυπόθητο ξεκίνημα προς την ανάδειξη της υγείας ξανά;

Γίνεται αρκεί να το θελήσουμε! Η ανηφορική πορεία των κρουσμάτων συνοδεύτηκε από αμέλεια και εφησυχασμό, παιχνίδια εντυπώσεων, ψευδή θριαμβολογία και σπορά απογοητεύσεων και απραγίας. Η κατηφορική πορεία του κύματος κορύφωσης του ιού είναι απαιτητική καθώς επιζητεί ουσιαστική υπεράσπιση της υγείας. Είναι απαιτητική καθώς χρειάζεται να συνοδεύεται από αυτοκριτική, ορθολογική κρίση, επιλεκτικότητα, ικανοποιητική προσαρμογή στην δύναμη της ψυχραιμίας και της σύνεσης.

Ποια τα αντισώματά μας όχι μόνο στις επιδημίες υγείας αλλά και σε κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες ώστε να οδηγηθούμε στην βίωση της ευγνωμοσύνης και της αίσθησης της σημαντικότητας;

Το ευθυνογράφημα των συμπτωματικών αλλά και των ασυμπτωματικών ασθενών μας καλεί σε εγρήγορση και σε άμεσο προχώρημα σε νέο αξιακό σύστημα. Οι αξίες μας είναι το εμβόλιό μας κατά του ιού.

Η έξαρση των ημερών τι μπορεί να υποδηλώνει; Όχι προσωπική ανεπάρκεια ή αποτυχία του ατόμου. Το αποτύπωμα της παραμέλησης και του εφησυχασμού της παντοδυναμίας ότι σε εμάς δεν θα συμβεί. Αυτό είναι το μικρόβιο που ενισχύει τον κάθε ιό. Τούτη η ορατή πανδημία διχάζει, προκαλεί υπονοούμενα, αόρατες σκοπιμότητες. Πώς λοιπόν να μην χάσουμε τον έλεγχο της πορείας μας και του προσανατολισμού μας; Πώς να μην προκληθούν συμπτώματα, κρούσματα και απώλειες;

To θεμέλιο της αλλαγής της πορείας μας είναι η επιστροφή στην πρωτόπλαστη στιγμή της γεννήσεως μας και η ανάληψη της ευθύνης για υπεράσπισή της. Mε σεβασμό προς τον εαυτό και τους άλλους.

Επομένως, ιερός σεβασμός της υγείας διαμέσου της συνειδητοποίησης της ικανότητάς μας για υπέρβαση του κάθε πειρασμού, της κάθε δυσκολίας ή της όποιας συμπτωματολογίας. Η φθορά και η ασθένεια είναι το μόνο δεδομένο της σταυρικής μας επίγειας παρουσίας, η αναστάσιμη υπέρβασή τους είναι το ζητούμενο.  Εφόσον γίνει κατανοητό το μέγεθος της δύναμης που φέρει η έγνοια για την σωτηρία του εαυτού και του άλλου.

Να την ζήσουμε ή να την απολέσουμε τούτη μας την διάσταση;

Η εκκίνηση της φθινοπωρινής πορείας μας να έχει στραμμένο τον προσανατολισμό μας στην υπεύθυνη αξιοποίηση του χρόνου, παράλληλα να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα προκειμένου να αναπτύξουμε και αποτελεσματικές αντιδράσεις. Η διαχείριση της κατάστασης να συνδεθεί με την πτώση των φύλλων και η καταμέτρηση των κρουσμάτων ολοένα και να φθίνει. Και η χειμερινή συνέχειά της να είναι αυτή που θα ολοκληρώσει την πορεία γεμίζοντας με ζέση και πίστη την προσπάθεια της σταθερής εστίασης στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ. Ναι, χρειάζεται να οριοθετηθούμε με ένα σθεναρό ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ. ΝΑ ΤΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΟΧΙ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ.

Μια ΑΠΟΦΑΣΗ/κίνηση απαιτείται, να δοκιμάσουμε να μείνουμε σταθεροί στην πορεία μας. Να αξιοποιήσουμε τη σιωπή. Να τα αφουγκραστούμε προσεκτικά αλλά επιλεκτικά όλα, ωσάν πληροφορίες χρήσιμες για την ανασύσταση μας. Να ατενίσουμε με ανοικτό και τρυφερό βλέμμα το μπροστά του ουράνιου ορίζοντα, έχοντας κατά νου το καθρεπτάκι του οχήματός μας, πότε αριστερά πότε δεξιά, κοιτάζοντας πίσω αλλά και στο πλάι, και το διπλανό μας αδιαλείπτως. Έχουν πολλά να μας πουν..

Θα είναι πολύτιμο το γέμισμα της μπαταρίας μας, διαρκώς χρειάζεται τροφοδοσία και ενίσχυση η μηχανή μας, ας ξεκουραστούμε στην αγκαλιά των αγαπημένων μας, ας φροντίσουμε με αμοιβαιότητα εαυτό και αλλήλους σε τούτη τη στιγμή. Εάν μολυνθεί ο συνεπιβάτης μου θα χάσω την ομορφιά του ταξιδιού, δεν θα έχω βλέμμα για να εμπνευστώ, ανάσα για να αναζωογονηθώ, αγκαλιά για να κουρνιάσω.

Η υγεία γνωρίζει καλύτερα. Ξεσπάει όταν παραγκωνίζεται.

Η  ψυχική υγεία είναι σαν το γυαλί. Διαυγής, κρυστάλλινη αλλά και τόσο εύθραυστη. Ας μην επιτρέψουμε κομμάτια ή θραύσματα απουσίας ή αμέλειας να κοσμούν την ψευτοεικόνα της προσφοράς και της ανάδειξης της υγείας του πλανήτη. Δεν είναι δυνατό ν’αναζητούμε από τον παιδικό ενθουσιασμό την μάσκα της συμμόρφωσης ενώ εμείς οι ενήλικες ακόμη δεν φροντίσαμε να γνωρίζουμε και δεν συνειδητοποιούμε πως οφείλουμε να δώσουμε το παράδειγμα ή να το διαμορφώσουμε στα μέτρα της ανάλαφρης παιδικής ψυχής. Ποια τα μηνύματα για τούτη τη γενιά παιδιών όπου διαβλέπουν ανταμώματα και συναντήσεις ενηλίκων και τρίτης ηλικίας ατόμων σε χώρους εστίασης δίχως να τηρούνται μέτρα ασφάλειας, αφουγκράζονται εξαγγελίες όπου παρελαύνουν εγωισμοί και υποκρισίες; Πόσο χώρο έχει λάβει στις ημέρες της πορτοκαλί ζώνης ο χειρισμός και η καιροσκοπία; Πόση υποτίμηση των όσων έχουν λόγο υπεύθυνο; Aκόμη και παραδείγματα σύγχρονων μαρτύρων - ειδικών να οδηγούνται στην αυτοχειρία λόγω της υπευθυνότητας τους έχουμε να δώσουμε σαν παραδείγματα στους νέους μας.

Είναι μονόδρομος Το Tαξίδι της Yπευθυνότητας στα Xρώματα του COVID. Θα αποφασίσουμε να σταθμεύσουμε ουσιαστικά καθώς η ψυχή μας πάλλεται εν μέσω φθινοπώρου. Θα υπερασπιστούμε τη ζωή με αξιοπρέπεια. Θέλει απαλά αγγίγματα η γυάλινη ψυχή μας που μόνο η καθαρή συνείδηση και η ωριμότητα μπορεί να μας δωρίσει. Ας έχει ειρήνη το ταξίδι μας. Ας έχει η στάθμευσή μας οδηγό την εξάσκηση στην πίστη της αντίληψης της ελευθερίας και της δυναμικής που ο άνθρωπος φέρει όχι μόνο από τον ιό που φαντάζει να με ελέγχει ή εγώ ο ίδιος νομίζω ότι με ελέγχει. Ας μετακινηθούμε σε άλλη θέση. Στη θέση του «εξακολουθώ να προστατεύομαι για να προστατεύσω και τους άλλους», «του τώρα τι κάνω», «ποια η δική μου ευθύνη». Έχει άλλη θέα, η υπεράσπιση αυτής της θέσης, έχει ελευθερία από τα δεσμά όχι μόνο του ιού, καθώς ανοίγεται διάπλατα η ουσία και ο πυρήνας του ταξιδιού μας στην πορεία μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

«Ο νεοσπαρμένος σπόρος γλυκοκοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας γης.

Λίπασμά του τούτη η αγκαλιά.

Αρχίζει να τον θρέφει, αρχινά να φυτρώνει μέσα του  η αγάπη και η ασφάλεια.

Είναι τούτη η αγκαλιά που με την ζέση της θρέφει επιθυμίες, και όχι ανάγκες».

Απόσπασμα από το κείμενο εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Αγκαλιάς (Ιανουάριος).

Θεωρήστε αυτό το ημερολόγιο σαν τον προσωπικό σας σπόρο στο υπαρξιακό σας ταξίδι μέσα στο χρόνο. Κείμενα που συνιστούν τροφή για σκέψη και παράθυρα ανοικτά στην ουσιαστική κινητοποίηση όλων για ένα δημιουργικό και γιορτινό σε αξίες έτος.

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του χρόνου, ο σπόρος διανύει την πορεία του, ενδεικτικά, στην Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς, στη Διεθνή Ημέρα για την Οικογένεια, στη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης, στην Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, με αντίστοιχες  κάθε φορά συνδέσεις σε αξίες και στάσεις ζωής.

Τελευταίος γιορτινός σταθμός η γέννηση της αγάπης για τον συν-άνθρωπο, η γέννηση της ευθύνης, προσωπικής, συντροφικής, κοινωνιακής,  με συνειδητό αίτημα,  την αναγέννηση του νοήματος της ζήσης, ένα νόημα που θα φεγγοβολά εγγύτητα και σεβασμό του αυθεντικού προσώπου και των δυνατοτήτων του Ανθρώπου σε ζωντανή σύζευξη με τον Συν-Άνθωπο.

Μεστή σε καρπούς – αξίες, σε Ανθρώπων Όψις, η σπορά όλων μας!

Φωτεινή Τσουκνίδα - Ανθουλάκη

Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία με Σποροσυνδέσεις μέσα στον Χρόνο!

https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/oikogeneia/9274-i-paramythia-tis-egkataleipsis-kai-en-dynamei-i-yiothesia-os-apokatastasi-tis-zesis.html

Αναδοχή, τεκνοθεσία, υιοθεσία, όροι που τελευταίες μέρες ακούγονται πολύ σχετιζόμενοι με το νομοσχέδιο «για την προώθηση των θεσμών της αναδοχής και υιοθεσίας», όπως είναι ο επίσημος τίτλος του.

Υπογονιμότητα, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, επίσης, ορολογία που κατακλύζει τη σεξουαλική αναπαραγωγή των συντρόφων σήμερα.

Η υιοθεσία φαντάζει σαν τη «μαγική απόφαση» που θα φέρει λύση στο θέμα της τεκνοποιίας στο ζευγάρι. Η δυναμική των κινήτρων, όμως, συνήθως, καλύπτεται από συμβουλές πρακτικού επιπέδου, με αποτέλεσμα να αλλοιώνονται το βάθος της επιθυμίας, τα αναπάντητα γιατί, το πέπλο της ματαίωσης.

Η γονεϊκότητα στο πλαίσιο της τεκνοθεσίας αποτελεί μια αναπτυξιακή διεργασία που εγείρει ερωτήματα αλλά και ανοίγει δυνατότητες για αναστοχασμό και περαιτέρω επεξεργασία, είναι μια συμβολική αναπαράσταση εσωτερικής υπέρβασης, η οποία φέρει ομοιότητες με αυτή της γέννας.

Η τεκνοθεσία σκιαγραφεί την διορθωτική εμπειρία του ζωντανού χώρου όπου το κάθε παιδί θα μπορεί να διαμορφώσει τον εν δυνάμει πυρήνα του εαυτού του.

Για να οικοδομηθεί με «καλά στεγανά» μια «αρκετά καλή θετή οικογένεια» οι γονείς καλούνται να υπερασπιστούν τη συντροφικότητά τους, να φροντίσουν το δικό τους ναρκισσιστικό πλήγμα, την πιθανή δική τους ψυχική κόπωση και να επανανοηματοδοτήσουν την πραγματικότητα του παιδιού αλλά και τη δική τους με λόγο που να ακουμπά στην ψυχή του παιδιού αλλά και να του δίδει φτερά αναγέννησης και αναδόμησης του κόσμου και της ζωής.

Το βλέμμα μας δημιουργεί κόσμους, αναφέρει ο D. Cooperider. Θα είναι άραγε το βλέμμα των θετών γονέων τρυφερά ανθρώπινο απέναντι στο ανοσοποιητικό τους σύστημα που ήδη έχει κλονιστεί με τις αλλεπάλληλες εξωσωματικές θεραπείες εν μέσω πανδημίας; Θα δώσουν χώρο για φροντίδα εαυτού, με επαρκή άσκηση και ισορροπημένη διατροφή, με συστηματική ψυχοθεραπεία, με συνειδητή ευθύνη υπεράσπισης του δώρου και της ευλογίας που τους χαρίζεται;

Σε ποιους κόλπους θα σπείρουν τους σπόρους των ιδανικών τους; Θα ταράσσει το ρίζωμα ο φόβος του επικείμενου θανάτου και της εγκατάλειψης; Πώς θα φωτιστεί η διαδρομή από την γέννηση έως και τον θάνατο; Από την αναζήτηση ριζών στην βαθιά πίστη της χαράς του πολύτιμου αγαθού του γεμάτης αγκαλιάς; Από την εγκατάλειψη, στην αποκατάσταση της ζέσης της οικογενειακής εστίας; Θα είναι αναστάσιμο το στεφάνι της συνάντησης όλων ή αγκάθινο σύμβολο σταύρωσης η κορώνα του ολέθρου της πανδημίας;

Θα μπορέσουν οι θετοί γονείς να συναντηθούν απροϋπόθετα στο άδολο άρα ελεύθερο της σχέσης με το θετό παιδί τους, καθόσον θα βιώνουν βασανιστικά νέα υπαρξιακά ερωτήματα που θα έρθουν να ανατρέψουν την πραγματικότητα που τώρα οικοδομούν, καθώς θα βιώνουν την ύψιστη αγωνία της ύπαρξής τους με νέα μορφή; Θα υιοθετήσουν την ψυχική ανθεκτικότητα ως μηχανισμό οικογενειακής λειτουργικότητας ή πάλι η ζωή τους θα ανατρέπεται καθώς αμφισβητείται η ασφάλεια της απόφασή τους;

Διαβάστε σχετικά: Πρακτικές συμβουλές για ανάδοχους γονείς

Θα αναρωτιούνται για το αν θα έχουν ποτέ γνήσια γαλήνη και συνέχεια σε αυτή; Θα αισθάνονται οι θετοί γονείς ένα νέο είδος ματαίωσης; Ή θα τολμήσουν συνειδητά να ανοίξουν την αλήθεια της ζωής τους αξιοποιώντας την κρίση της πανδημίας; Θα επιτραπεί η φιλοξενία της ανακούφισης και της γαλήνης, άρα της απόλαυσης «του παιδιού της επιθυμίας» να έρθει να γεμίζει την οικία με ζωντανές στιγμές χαράς και ευθυμίας, με αγγίγματα παίζοντας και δημιουργώντας κόσμους από αξίες και ψυχική ανθεκτικότητα;

Θα πραγματώνονται τα όνειρα θετού παιδιού και γονέων αμφότερων; Θα έχει κορώνα και πένα σαν βασιλιάς σοφός τον κόσμο να φροντίζει το παιδί της καρδιάς καθόσον θα εισπράττει φως σοφίας από την ώριμη, ενήλικη στάση των θετών γονέων; Θα κατοικήσει η ψυχή και οι αξίες όλων των μελών της θετής οικογένειας στο σώμα της υγείας του αύριο, καθόσον θα υιοθετούν όλοι την διορθωτική εμπειρία ως επανεκκίνηση σε ρέον, ζωοποιό, τροφοδοτικό συστατικό της συμβίωσης και συνθρέψης τους;

Θα έχει η θετή οικογένεια χέρια καμωμένα για να δημιουργεί εμπερίεξη στη διαφορετικότητα, στη μνήμη, στο μυστικό, να αγκαλιάζει τις δυνατότητες, να φυτεύει αναστοχασμό, να διακοσμεί άφεση αστοχιών, να γιατρεύει τη γονιμότητα και την οικογενειακή θαλπωρή; Θα καθίσταται έργο των αισθήσεων η μοσχοβολιά και η θρέψη η αγαπητική; Θα εφευρίσκουν διορθωτικές κινήσεις με πυρήνα την συν-χώρεση του όλου;

To βαπτιστικό όνομα της θετής οικογένειας να έχει ρίζωμα την συμφιλίωση, την προσφορά, την παρουσία, την ευγνωμοσύνη. Το τραπέζι της οικογενειακής εστίας να παρασκευάζει και να παρέχει άνθιση ασφάλειας, ανάκτηση της επικοινωνίας και της δέσμευσης επί παντός καιρού.

Η επεξεργασμένη εμπειρία της ζήσης που εμπεριέχει την αναπλαισίωση της πραγματικότητας και την σύνθεση του φαντασιωσικού παιδιού σε συνειδητή ελπίδα και υπεράσπιση του ζωντανού, δημιουργεί αντισώματα για την υπόλοιπη ζωή. Η αναγνώριση των ορίων, καθορίζει την γέννηση της ταπείνωσης άρα της ανάδειξης της δυναμικής του χρόνου, του χρόνου ως φάρμακο που αξιοποιεί το παλιό, ατενίζει με σθένος το μέλλον αφού μπορεί να αφουγκράζεται με πίστη την τρωτότητα των επιλογών του παρόντος.