https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/prosopikotita/aftognosia/8574-ekei-pou-o-pneymonas-anasainei-zoi.html

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε με φιλικότητα την καταστροφή, που δεν πλανάται μόνον, αλλά μας αφορά αποφασιστικά, ενώ πρέπει να ανιχνεύσουμε τη δηκτική πανουργία που παίζει μαζί μας και εμποδίζει τα σχέδια μας. Ευαίσθητοι στις ρωγμές που είναι παντού παρούσες, έχουμε καθήκον να πραγματοποιήσουμε μια διάνοιξη (Κ. Αξελός).

Καλούμαστε με βάση τη σημείωση του κ. Αξελού να διερευνήσουμε τη δίδει ζωή και τι είναι αποτελεσματικό με όρους, κυρίως, ανθρώπινους στην παρούσα χρονική στιγμή που ο κορωνοϊός χτυπά την πόρτα του πλανήτη. Πολύ περισσότερο, όμως, καλούμαστε να προσκαλέσουμε το σύστημα σε σκέψη και επεξεργασία πέρα από τον ιό, πέρα από τις επιδράσεις και τις συνέπειές του.

Το βλέμμα μας δημιουργεί κόσμους, αναφέρει ο D. Cooperider. Θα είναι άραγε το βλέμμα μας τρυφερά ανθρώπινο απέναντι στoν νοσούντα συνάνθρωπό μας, στην πιθανή απώλεια, στην προσπάθεια επανακατασκευής του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας, την ύπαρξή μας, στο σχετίζεσθαι στο χρόνο και στο χώρο; Έχουμε καθήκον να δημιουργήσουμε μια επανορθωτική εμπειρία στο εδώ και τώρα, η οποία να γεννά τις δυνατότητες για τις ρωγμές του πριν και του επέκεινα.

Τι παριστά τούτος ο ιός στους πνεύμονες του ανθρώπου; Μια απέλπιδα ανάσα ζωής σε ένα ανέραστο χωρίς ευθύνη ζωής σώμα που αργοπεθαίνει ή μια προσπάθεια να οξυγονωθεί ο πνεύμονας με το λευκό της συνειδητής προστασίας εαυτού και αλλήλων;

Ιός που εγείρει ερώτημα ενσυναίσθησης άρα βιώσης της αιωνιότητας: Γιατί όχι και σε εμένα;

Iός αναζωπύρωσης ή αναπλαισίωσης της υπαρξιακής κατάθλιψης και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής στον δυτικό κόσμο;

Ιός αποσταθεροποίησης από την εικονική παιδική φαντασίωση για διαρκή ανέφελη ευτυχία άρα σταθεροποίησης ενήλικης στάσης;

Iός μοναξιάς ή ιός κοντινότητας και επανανοηματοδότησης της δυναμικής των αξιών, της συνειδητής, μονογαμικής, αναστάσιμης συντροφικότητας και της διαφύλαξης του οικογενειακού πλούτου;

Πόση καθαρότητα μοιράσματος θα κατοικήσει τούτες τις ημέρες της καραντίνας στον λόγο, στα βλέμματα, τα αγγίγματα των συντρόφων;

Πόσο υπεύθυνα και ευχαριστιακά θα αερίζεται η διαμονή στο σπίτι; Θα ανοίξει η πόρτα του εφήβου; Θα δοθεί χώρος και χρόνος για επανασυνάντηση γονέων – εφήβων - αδελφών;

Πόσο κοντά μας θα έχουμε τα μεγάλα σε ηλικίας αγαπημένα πρόσωπα μέσα από ένα καθημερινό γεμάτο τρυφερή ευγνωμοσύνη και αστείρευτη αισιοδοξία τηλεφώνημά μας;

Πόσα όχι σε επισκέψεις αλλά και σε εκδρομές θα αποφασίσουμε να πούμε; Αλλά και πόσο θα αξιοποιήσουμε τα ήδη πραγματοποιηθέντα ταξίδια του νου, των αισθήσεων και του σώματος προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε;

Διαβάστε σχετικά: Αλληλεγγύη vs Κορωνοϊός: Η κόρη της ελπίδας εναντίον του (υ)ιού του θανάτου

Θα καλυφθεί το αυθεντικό δάκρυ μέσα στην παγερή σιωπή της εντατικής που θα σηματοδοτεί φόβο αποδοχής της ανθρώπινης άρα ατελούς φύσης της δύναμης της επιστήμης;

Ιός που θα φέρει φιλί της ζωής στους επαγγελματίες υγείας και θα αναδείξει αναξιοποίητες δυνάμεις και ευαισθησίες τους, ενάντια στο υπάρχον burn out του εργασιακού βολέματος;

Ιός θετικός στον φόβο θανάτου ή στον εναγκαλισμό της ευλογίας του θαύματος που η υπεύθυνη ενημέρωση από φωτισμένους ειδικούς δωρίζεται;

Ιός προσευχής που υπερβαίνει την παθολογική παντοδυναμία της ατομικότητας; Iός που επικαλείται την Θεία Χάρη; Ιός που τα ελλιπή τρυφερά αγκαλιάζει; Iός συνάντησης πολιτείας και εκκλησίας;

Ο κένταυρος Χείρων, ο θεραπευτής, υπογραμμίσει ο κ. Δ. Καραγιάννης, ήταν χορηγός βοτάνων για την επούλωση των πληγών. Οι δικές του όμως πληγές παρέμεναν αγιάτρευτες για να τον κρατούν στην σοφία της εγγενούς ταπείνωσης. Στην επίγνωση των ορίων.

Οριοθετούμαστε υπερασπίζοντας με συνέπεια το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι», εν αρχή της ισημερίας της ανοίξεως, στον βαθμό που η αποδοχή του φθαρτού και των λανθασμένων επιλογών της ζήσης μας σηματοδοτείται συνειδητά με πρόληψη όχι μόνο ως προς την εξάπλωση του ιού αλλά και πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας της πανδημίας, με ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος που μόνο η ανοικτότητα στις αξίες και ο σεβασμός στην ανθρώπινη φύση μπορεί να κληροδοτήσει.

Ποια στοιχεία προσδιορίζουν την ομορφιά τoυ απαιτητικού της γυναικείας φύσης στην σημερινή μεταμοντέρνα εποχή;

Θα επιθυμήσουμε την σύξευση, την ενοποίηση, την γεφύρωση, αξιοποιώντας το βιολογικό υπόβαθρο, τα καλά της παραδοσιακής εποχής, τις κτήσεις του φεμινινιστικού κινήματος αλλά και τα δώρα του σήμερα με προοπτική εμπλουτιστικής πορείας στο μέλλον;

Γεννιόμαστε γυναίκες, είμαστε όμως;
Πόσο γυναίκες, σύντροφοι, μητέρες, κόρες, αδελφές, φίλες, εργαζόμενες νιώθουμε;
Πόσο ουσιαστικά μπαίνουμε να γευτούμε και να χαρούμε τις δυνατές αποχρώσεις της δυναμικής που ο όρος γυναίκα φέρει;
Πώς ως γυναίκες τις ευλογίες που μας χαρίστηκαν θα τις αξιοποιήσουμε ευχαριστιακά στο θαυμαστό ταξίδι της ύπαρξης που ενέχει και δυσκολίες;
Πώς η έφηβη θα αντικρίσει την πρώτη κηλίδα αίματος; Πώς θα νοηματοδοτήσει βιολογικά αλλά κυρίως υπαρξιακά την ζήση της;

Το τρυφερό βλέμμα και η γαλήνια αγκαλιά της μητέρας της θα θρέφει ευχαριστιακά την ταυτότητα του φύλου της αλλά και την μύηση στην μητρότητα με σύνδεση στο καινούργιο που ξετυλίγεται μπροστά της αλλά και με την ολότητά της που την καλεί σε προχώρημα αναπτυξιακό;

Ως γυναίκες – μητέρες θα αντικρίζουμε και τους δικούς μας φόβους στην έναρξη της εμμήνου ρύσεως της κόρης ως συνέχειάς μας;

Ποιες φωνές, ποιοι λογισμοί θα καθορίζουν την στάση, τους λόγους, το βλέμμα μας; Θα τολμούμε να ονοματίζουμε με σθένος και τις προσωπικές μας αστοχίες, τις ενδόμυχες ανασφάλειες μας; Και θα αξιοποιούμε με σοφία το καλό που μας δόθηκε μέσα από αυτές για την περαιτέρω προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξή μας; Αλλά και για τον ψυχικό εμπλουτισμό της κόρης μας;

Θα δείχνουμε αυθεντικά το δάκρυ, το θυμό ή το αυθόρμητο γέλιο μας στο προχώρημά μας; Ή θα μας φοβίζει και θα μας καθορίζει ο τρόμος της έκθεσης; Θα επιθυμούμε ως γυναίκες το μοίρασμα και την επικοινωνία ως διασφάλιση ουσιαστικών σχέσεων και όχι την εξασφάλιση της επιφανειακής σιγουριάς που η τυπικότητα της παραδοσιακής εποχής επιφέρει; Αναλογιζόμενες πως σε αντίθετη περίπτωση με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε προς την υπαρξιακή κατάθλιψη;

Θα επιδιώκουμε την κάθαρση και σωτηρία της ψυχής μας και όχι την καταναγκαστική τακτοποίηση των χώρων και των άψυχων αντικειμένων; Διαφορετικά ο δρόμος της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και των ψυχαναγκασμών θα ελλοχεύει για εμφάνιση, οργάνωση και κυριαρχία;

Θα δείχνουμε εγκράτεια και ταπείνωση στην επιτυχία; Eπιδεικνύοντας ενθουσιασμό στον διάλογο, στην διήγηση των καθημερινών απλών συμβάντων, στην άσβεστη καθημερινή φροντίδα του ενός για τoν άλλο που λαχταρά η οικογενειακή αγάπη; Και όχι μονομερής, μονοδιάστατη και στείρα ενασχόληση με τα της εργασίας και καριέρας;

Θα αξιοποιούμε γόνιμα τα σαββατοκύριακα με τον σύντροφο, με το παιδί, με την φύση, με τα ταξίδια του νου και του σώματος;

Το ανεπανάληπτο ως γυναίκες θα το καλλιεργούμε ως το απροϋπόθετο στην συντροφικότητα; Η υπομονή στην συζυγία ως στάση ζωής θα είναι τροφοδοτική, θα ενισχύει, να συναισθάνεται, θα ονοματίζει δίχως να ενοχοποιεί, θα απελευθερώνει, θα αναπαύει;

Ως γυναίκες την οικογένεια καταγωγής θα έρθουμε να την συνδέσουμε με την οικογένεια του συζύγου;
Θα εξελιχθούμε σε μητέρες και στην συνέχεια σε γιαγιάδες;
Θα ευνοούμε την σύνδεση;
Θα εμπιστευτούμε το καινούργιο;
Θα αγκαλιάζουμε με τρυφερότητα τις δυσκολίες που η διαφορετικότητα εμπεριέχει; Τα σημάδια παντός είδους διαφοροποίησης και σύγκρουσης
θα κινητοποιήσουν εν λόγω και έργω φωνή υπεράσπισης της ευλογίας της συνύπαρξης άρα αγκαλιάσματος και κατανόησης του διαφορετικού;

Η πίστη στην μητρική φύση μας θα έρθει να γιάνει και την θλίψη μας στην κλιμακτηριακή φάση της μέσης ηλικίας (δεδομένης κάποιας απώλειας, ασθένειας, ύπαρξης μονογονεϊκότητας) αλλά και θα φροντίσει με βλέμμα στοργικό την επιλόχειο θλίψη της κόρης αλλά και της νύφης μας;

Η ομορφιά του απαιτητικού της γυναικείας φύσης θα αποκρυσταλλωθεί όταν στην κρίση της μέσης ηλικίας η γυναίκα φροντίζεται με όσα έχει κατακτήσει ή όχι με σταθερή άσκηση σώματος, με σοφία και σεβασμό του συνοδοιπόρου χρόνου που την χαριτώνει με όμορφες ρυτίδες σοφίας και ευγνωμοσύνης για όσα γέννησε, ανάθρεψε, και όσα άφησε ελεύθερα στο δικό τους πέταγμα.

Η γυναίκα βιώνει την υπόστασή σας ευχαριστιακά όταν φροντίζει και φροντίζεται η ζήση της να τρέφεται από ρέουσα αλλαγή, άρα σοφία, αναζωογόνηση, άρα δύναμη, βλέμμα φροντίδας και αγκαλιά προστασίας άρα τρυφερότητα.

Υπαρξιακή Νοηματοδότηση της εμφάνισης του Κορωνοΐου Covid-19, από τον Καθηγητή Παιδοψυχίατρο, Οικογενειακό Ψυχοθεραπευτή

Κύριο Δημήτρη Καραγγιάνη στην εκπομπή "Αντιθέσεις" στο Κρήτη TV

Είναι θεραπευτικό το εικονικό του υπολογιστή ως σημείο συνάντησης με το σύμπαν του καινούργιου του εφήβου και όχι ως παρκάρισμα των εφηβικών ερωτημάτων που το ίδιο το συντροφικό και οικογενειακό γίγνεσθαι γεννά;

Μία ατέλειωτη ανεξάντλητη σχέση αλληλοτροφοδοτούμενης, αμοιβαίας, ισότιμης, συμβολικής μάθησης της τέχνης του περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση που ενέχει η επικοινωνία είναι η οικογένεια. Όλοι αναζητούν ένα τόπο συνάντησης με την ενηλικίωση, ποιος άλλος τόπος αρμόζει καλύτερα, εξόν από τούτο το Ταξίδι στην αναζήτηση νοήματος στην  βιώση μας, που σήμερα, στην μεταμοντέρνα εποχή, της εποχή της απόλαυσης, η εικονική πραγματικότητα μας δωρίζει προς επεξεργασία;

Στόχος όλων μας, ειδικών, γονέων, σχολικού πλαισίου, πολιτείας, εκκλησίας, να φωτιστούν όλα τα δομικά στοιχεία της προσωπικότητας του κάθε εφήβου που θα οδηγήσουν στην αυτοπραγμάτωσή του, και ως ενήλικας θα διακρίνεται από υπεύθυνες επιθυμίες, υπερβατικές στάσεις και ζωοφόρες επιλογές (απόσπασμα από την ομιλία).