«Η εκπαίδευση είναι δύναμη που γιατρεύει την ψυχή» και «η παιδεία είναι δεύτερος ήλιος για τους ανθρώπους», υπογραμμίζει ο κλασσικός φιλόσοφος, Πλάτων.

Τηλεκπαίδευση και εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση: μορφές που η εκπαίδευση παίρνει προκειμένου να συνεισφέρει σε όλη την προσπάθεια προστασία της υγείας και της ζωής του πλανήτη.

Έχει ήλιο και δύναμη η  εξ’αποστάσεως εκπαίδευση που οι μαθητές όλων των βαθμίδων καλούνται να παρακολουθήσουν; Καλούμαστε να φωτίσουμε την δυναμική της τεχνολογίας, όχι γιατί μας επιβάλλεται, αλλά γιατί είναι ωφέλιμο να αξιοποιηθεί με συμμετοχή όλων. Δάσκαλοι, γονείς και μαθητές καλούνται σε σύναψη μιας νέας «Φιλικής Συμμαχίας» που θα την ορίζει η αφοσίωση στις διαχρονικές αρχές που η παιδεία υπηρετεί αλλά ταυτόχρονα και θα αξιοποιεί τα μέσα που τώρα διαθέτει προκειμένου να έχει συνέχεια η μόρφωση  αλλά και η ψυχική υγεία των νέων.

Θα αξιοποιήσω δύο σημαντικές καταγραφές για να ενισχύσω την σπουδαιότητα της συνέργειας όλων αναφορικά με την εκπαίδευση των μαθητών εν μέσω πανδημίας.

«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες», σημείωνε ο Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, Ν. Καζαντζάκης.

«Για να πλάσεις παιδιά, χρειάζεται να πλάσεις πρώτα τον εαυτό σου. Αλλιώς θα αναζητάς να τα πλάσεις μέσα από ζωώδεις ανάγκες ή από μοναξιά, ή για να μπαλώσεις τρύπες δικές σου. Το καθήκον σου σαν γονιός δεν είναι να παραγάγεις άλλον ένα εαυτό, αλλά κάτι υψηλότερο , μας τόνισε ο υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής Irvin Yalom .

          Θέλει, λοιπόν, υπομονή η γεφύρωση της  δια-ζώσης με την εξ’αποστάσεως εκπαίδευση που οι εκπαιδευτικοί έχουν σαν χρέος να υπηρετήσουν. Ας είναι ανθρώπινο το πρόσωπό τους στην οθόνη, ας έχει χαμόγελο, χιούμορ, παρότρυνση, όπως πραγματώνονταν στην πραγματική τάξη, όχι, ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Να έχει χαρά η μορφή, ο λόγος και το παράδειγμά τους! Το σπουδαιότερο μήνυμα για τους νέους μας από τους παιδαγωγούς τους, στο εδώ και τώρα της μηχανής του χρόνου, η ενθάρρυνσή και προτροπή τους, ενώ βιώνεται ζωντανά το βάρος της απώλειας των όσων είχαμε, να δημιουργούν νέες δυνατότητες, νέες γέφυρες ροής και συνέχειας του μέλλοντος του κόσμου σε όλα τα επίπεδα.

Θέλει και την γαλήνη της ενότητας του ζευγαριού, των γονέων, το επίγειο ταξίδι του «πλάθω παιδιά –ανθρώπους» που θα οραματίζονται με το βλέμμα στραμμένο στα υψηλά και όχι στα άλυτα εσωτερικά θέματα, της διάσπασης, της παραίτησης, της έλλειψης νοήματος ζωής.

Θέλει και συνέργεια.

Θέλει και ελπίδα.

Θέλει και πίστη.

Θέλει και αποκρυπτογράφηση η πανδημία με όρους ψυχής και αξιών….η απόσταση θα σημαίνει προστασία και η τηλε-παρουσία θα σημαίνει είμαι εδώ και σε νοιάζομαι! Για το τώρα και το μέλλον!

Ας φωτίσουμε το καλό! Ανάσα και φάρμακο για την προάσπιση της ψυχικής και όχι μόνο υγείας!

 Το Tαξίδι της Yπευθυνότητας στα Xρώματα του COVID

Της Φωτεινής Τσουκνίδα – Ανθουλάκη (ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας)

Η υπεράσπιση της υγείας μας τούτη τη χρονική στιγμή αποκρυσταλλώνει τον πυρήνα της πορείας του ταξιδιού μας στην αυτοπραγμάτωση, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι η υπευθυνότητα.

Που θα στηριχθεί η υπευθυνότητα μας; Πώς αντιλαμβάνεται ο οδηγός, ο συνεπιβάτης, ο οδηγός της αντίθετης κατεύθυνσης τούτο το ταξίδι; Υπάρχει κοινός προσανατολισμός; Ποια τα εφόδια για ετούτο το ταξίδι;

Να μην είναι ο φόβος γι’άυτό που χάνουμε, να μην είναι η ανασφάλεια της νόσησης αλλά η σπίθα της επιθυμίας γι’άυτό που δικαιούμαστε!!

Το ταξίδι θα έχει άλλοτε μηδενικά κρούσματα, άλλοτε εξάρσεις άλλοτε  υφέσεις, και εμείς θα χρειαστεί να τα υπομένουμε όλα αυτά.

Ένα μικρούλη χειρισμό του τιμονιού πιο προσεκτικό προς την φορά που θέλουμε είναι ουσιαστικής αξίας σε τούτη τη στιγμή που υπάρχει  διασπορά και έξαρση του ιού.

Τι ζητά ο ιός από εμάς; Γιατί μας δοκιμάζει;

Nα αξιοποιήσουμε τη ζωή με τον τρόπο που μας αξιώνει σαν ενήλικα όντα. Να πατήσουμε γερά τα πόδια μας στη γη, και όχι να κουκουλώνουμε κρούσματα ή να μεγεθύνουμε τα συμπτώματά μας.

Να γελούμε δυνατά, ακόμη και μέσα από τη μάσκα, και να συγκινούμαστε στην νόσηση συνανθρώπων μας. Μόνο τότε ο ιός θα συρρικνωθεί και θα χάσει την αποκλειστική βασιλική του θέση στους πνεύμονες και στις ανάσες μας.

Πώς αλλάζει ο άνθρωπος τούτη την πορεία, από την διασπορά στα μηδενικά κρούσματα ξανά; Πώς φθάνει στο σημείο εκείνο που είναι έτοιμος για το πολυπόθητο ξεκίνημα προς την ανάδειξη της υγείας ξανά;

Γίνεται αρκεί να το θελήσουμε! Η ανηφορική πορεία των κρουσμάτων συνοδεύτηκε από αμέλεια και εφησυχασμό, παιχνίδια εντυπώσεων, ψευδή θριαμβολογία και σπορά απογοητεύσεων και απραγίας. Η κατηφορική πορεία του κύματος κορύφωσης του ιού είναι απαιτητική καθώς επιζητεί ουσιαστική υπεράσπιση της υγείας. Είναι απαιτητική καθώς χρειάζεται να συνοδεύεται από αυτοκριτική, ορθολογική κρίση, επιλεκτικότητα, ικανοποιητική προσαρμογή στην δύναμη της ψυχραιμίας και της σύνεσης.

Ποια τα αντισώματά μας όχι μόνο στις επιδημίες υγείας αλλά και σε κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες ώστε να οδηγηθούμε στην βίωση της ευγνωμοσύνης και της αίσθησης της σημαντικότητας;

Το ευθυνογράφημα των συμπτωματικών αλλά και των ασυμπτωματικών ασθενών μας καλεί σε εγρήγορση και σε άμεσο προχώρημα σε νέο αξιακό σύστημα. Οι αξίες μας είναι το εμβόλιό μας κατά του ιού.

Η έξαρση των ημερών τι μπορεί να υποδηλώνει; Όχι προσωπική ανεπάρκεια ή αποτυχία του ατόμου. Το αποτύπωμα της παραμέλησης και του εφησυχασμού της παντοδυναμίας ότι σε εμάς δεν θα συμβεί. Αυτό είναι το μικρόβιο που ενισχύει τον κάθε ιό. Τούτη η ορατή πανδημία διχάζει, προκαλεί υπονοούμενα, αόρατες σκοπιμότητες. Πώς λοιπόν να μην χάσουμε τον έλεγχο της πορείας μας και του προσανατολισμού μας; Πώς να μην προκληθούν συμπτώματα, κρούσματα και απώλειες;

To θεμέλιο της αλλαγής της πορείας μας είναι η επιστροφή στην πρωτόπλαστη στιγμή της γεννήσεως μας και η ανάληψη της ευθύνης για υπεράσπισή της. Mε σεβασμό προς τον εαυτό και τους άλλους.

Επομένως, ιερός σεβασμός της υγείας διαμέσου της συνειδητοποίησης της ικανότητάς μας για υπέρβαση του κάθε πειρασμού, της κάθε δυσκολίας ή της όποιας συμπτωματολογίας. Η φθορά και η ασθένεια είναι το μόνο δεδομένο της σταυρικής μας επίγειας παρουσίας, η αναστάσιμη υπέρβασή τους είναι το ζητούμενο.  Εφόσον γίνει κατανοητό το μέγεθος της δύναμης που φέρει η έγνοια για την σωτηρία του εαυτού και του άλλου.

Να την ζήσουμε ή να την απολέσουμε τούτη μας την διάσταση;

Η εκκίνηση της φθινοπωρινής πορείας μας να έχει στραμμένο τον προσανατολισμό μας στην υπεύθυνη αξιοποίηση του χρόνου, παράλληλα να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα προκειμένου να αναπτύξουμε και αποτελεσματικές αντιδράσεις. Η διαχείριση της κατάστασης να συνδεθεί με την πτώση των φύλλων και η καταμέτρηση των κρουσμάτων ολοένα και να φθίνει. Και η χειμερινή συνέχειά της να είναι αυτή που θα ολοκληρώσει την πορεία γεμίζοντας με ζέση και πίστη την προσπάθεια της σταθερής εστίασης στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ. Ναι, χρειάζεται να οριοθετηθούμε με ένα σθεναρό ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ. ΝΑ ΤΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΟΧΙ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ.

Μια ΑΠΟΦΑΣΗ/κίνηση απαιτείται, να δοκιμάσουμε να μείνουμε σταθεροί στην πορεία μας. Να αξιοποιήσουμε τη σιωπή. Να τα αφουγκραστούμε προσεκτικά αλλά επιλεκτικά όλα, ωσάν πληροφορίες χρήσιμες για την ανασύσταση μας. Να ατενίσουμε με ανοικτό και τρυφερό βλέμμα το μπροστά του ουράνιου ορίζοντα, έχοντας κατά νου το καθρεπτάκι του οχήματός μας, πότε αριστερά πότε δεξιά, κοιτάζοντας πίσω αλλά και στο πλάι, και το διπλανό μας αδιαλείπτως. Έχουν πολλά να μας πουν..

Θα είναι πολύτιμο το γέμισμα της μπαταρίας μας, διαρκώς χρειάζεται τροφοδοσία και ενίσχυση η μηχανή μας, ας ξεκουραστούμε στην αγκαλιά των αγαπημένων μας, ας φροντίσουμε με αμοιβαιότητα εαυτό και αλλήλους σε τούτη τη στιγμή. Εάν μολυνθεί ο συνεπιβάτης μου θα χάσω την ομορφιά του ταξιδιού, δεν θα έχω βλέμμα για να εμπνευστώ, ανάσα για να αναζωογονηθώ, αγκαλιά για να κουρνιάσω.

Η υγεία γνωρίζει καλύτερα. Ξεσπάει όταν παραγκωνίζεται.

Η  ψυχική υγεία είναι σαν το γυαλί. Διαυγής, κρυστάλλινη αλλά και τόσο εύθραυστη. Ας μην επιτρέψουμε κομμάτια ή θραύσματα απουσίας ή αμέλειας να κοσμούν την ψευτοεικόνα της προσφοράς και της ανάδειξης της υγείας του πλανήτη. Δεν είναι δυνατό ν’αναζητούμε από τον παιδικό ενθουσιασμό την μάσκα της συμμόρφωσης ενώ εμείς οι ενήλικες ακόμη δεν φροντίσαμε να γνωρίζουμε και δεν συνειδητοποιούμε πως οφείλουμε να δώσουμε το παράδειγμα ή να το διαμορφώσουμε στα μέτρα της ανάλαφρης παιδικής ψυχής. Ποια τα μηνύματα για τούτη τη γενιά παιδιών όπου διαβλέπουν ανταμώματα και συναντήσεις ενηλίκων και τρίτης ηλικίας ατόμων σε χώρους εστίασης δίχως να τηρούνται μέτρα ασφάλειας, αφουγκράζονται εξαγγελίες όπου παρελαύνουν εγωισμοί και υποκρισίες; Πόσο χώρο έχει λάβει στις ημέρες της πορτοκαλί ζώνης ο χειρισμός και η καιροσκοπία; Πόση υποτίμηση των όσων έχουν λόγο υπεύθυνο; Aκόμη και παραδείγματα σύγχρονων μαρτύρων - ειδικών να οδηγούνται στην αυτοχειρία λόγω της υπευθυνότητας τους έχουμε να δώσουμε σαν παραδείγματα στους νέους μας.

Είναι μονόδρομος Το Tαξίδι της Yπευθυνότητας στα Xρώματα του COVID. Θα αποφασίσουμε να σταθμεύσουμε ουσιαστικά καθώς η ψυχή μας πάλλεται εν μέσω φθινοπώρου. Θα υπερασπιστούμε τη ζωή με αξιοπρέπεια. Θέλει απαλά αγγίγματα η γυάλινη ψυχή μας που μόνο η καθαρή συνείδηση και η ωριμότητα μπορεί να μας δωρίσει. Ας έχει ειρήνη το ταξίδι μας. Ας έχει η στάθμευσή μας οδηγό την εξάσκηση στην πίστη της αντίληψης της ελευθερίας και της δυναμικής που ο άνθρωπος φέρει όχι μόνο από τον ιό που φαντάζει να με ελέγχει ή εγώ ο ίδιος νομίζω ότι με ελέγχει. Ας μετακινηθούμε σε άλλη θέση. Στη θέση του «εξακολουθώ να προστατεύομαι για να προστατεύσω και τους άλλους», «του τώρα τι κάνω», «ποια η δική μου ευθύνη». Έχει άλλη θέα, η υπεράσπιση αυτής της θέσης, έχει ελευθερία από τα δεσμά όχι μόνο του ιού, καθώς ανοίγεται διάπλατα η ουσία και ο πυρήνας του ταξιδιού μας στην πορεία μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

https://www.serresparatiritis.gr/index.php?page=description&article_id=19312

της Φωτεινής Τσουκνίδα - Ανθουλάκη, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια

Η υπεράσπιση της υγείας μας τούτη τη χρονική στιγμή αποκρυσταλλώνει τον πυρήνα της πορείας του ταξιδιού μας στην αυτοπραγμάτωση, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι η υπευθυνότητα.

Που θα στηριχθεί η υπευθυνότητα μας; Πώς αντιλαμβάνεται ο οδηγός, ο συνεπιβάτης, ο οδηγός της αντίθετης κατεύθυνσης τούτο το ταξίδι; Υπάρχει κοινός προσανατολισμός; Ποια τα εφόδια για ετούτο το ταξίδι;

ΕΝΘΕΤΟ

Θα αποφασίσουμε να σταθμεύσουμε ουσιαστικά καθώς η ψυχή μας πάλλεται εν μέσω φθινοπώρου. Θα υπερασπιστούμε τη ζωή με αξιοπρέπεια. Θέλει απαλά αγγίγματα η γυάλινη ψυχή μας που μόνο η καθαρή συνείδηση και η ωριμότητα μπορεί να μας δωρίσει. Ας έχει ειρήνη το ταξίδι μας. Ας έχει η στάθμευσή μας οδηγό την εξάσκηση στην πίστη της αντίληψης της ελευθερίας και της δυναμικής που ο άνθρωπος φέρει όχι μόνο από τον ιό που φαντάζει να με ελέγχει ή εγώ ο ίδιος νομίζω ότι με ελέγχει. Ας μετακινηθούμε σε άλλη θέση.

Να μην είναι ο φόβος γι’άυτό που χάνουμε, να μην είναι η ανασφάλεια της νόσησης αλλά η σπίθα της επιθυμίας γι’άυτό που δικαιούμαστε!!

Το ταξίδι θα έχει άλλοτε μηδενικά κρούσματα, άλλοτε εξάρσεις άλλοτε  υφέσεις, και εμείς θα χρειαστεί να τα υπομένουμε όλα αυτά.

Ένα μικρούλη χειρισμό του τιμονιού πιο προσεκτικό προς την φορά που θέλουμε είναι ουσιαστικής αξίας σε τούτη τη στιγμή που υπάρχει  διασπορά και έξαρση του ιού.

Τι ζητά ο ιός από εμάς; Γιατί μας δοκιμάζει;

Nα αξιοποιήσουμε τη ζωή με τον τρόπο που μας αξιώνει σαν ενήλικα όντα. Να πατήσουμε γερά τα πόδια μας στη γη, και όχι να κουκουλώνουμε κρούσματα ή να μεγεθύνουμε τα συμπτώματά μας.

Να γελούμε δυνατά, ακόμη και μέσα από τη μάσκα, και να συγκινούμαστε στην νόσηση συνανθρώπων μας. Μόνο τότε ο ιός θα συρρικνωθεί και θα χάσει την αποκλειστική βασιλική του θέση στους πνεύμονες και στις ανάσες μας.

Πώς αλλάζει ο άνθρωπος τούτη την πορεία, από την διασπορά στα μηδενικά κρούσματα ξανά; Πώς φθάνει στο σημείο εκείνο που είναι έτοιμος για το πολυπόθητο ξεκίνημα προς την ανάδειξη της υγείας ξανά;

Γίνεται αρκεί να το θελήσουμε! Η ανηφορική πορεία των κρουσμάτων συνοδεύτηκε από αμέλεια και εφησυχασμό, παιχνίδια εντυπώσεων, ψευδή θριαμβολογία και σπορά απογοητεύσεων και απραγίας. Η κατηφορική πορεία του κύματος κορύφωσης του ιού είναι απαιτητική καθώς επιζητεί ουσιαστική υπεράσπιση της υγείας. Είναι απαιτητική καθώς χρειάζεται να συνοδεύεται από αυτοκριτική, ορθολογική κρίση, επιλεκτικότητα, ικανοποιητική προσαρμογή στην δύναμη της ψυχραιμίας και της σύνεσης.

Ποια τα αντισώματά μας όχι μόνο στις επιδημίες υγείας αλλά και σε κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες ώστε να οδηγηθούμε στην βίωση της ευγνωμοσύνης και της αίσθησης της σημαντικότητας;

Το ευθυνογράφημα των συμπτωματικών αλλά και των ασυμπτωματικών ασθενών μας καλεί σε εγρήγορση και σε άμεσο προχώρημα σε νέο αξιακό σύστημα. Οι αξίες μας είναι το εμβόλιό μας κατά του ιού.

Η έξαρση των ημερών τι μπορεί να υποδηλώνει; Όχι προσωπική ανεπάρκεια ή αποτυχία του ατόμου. Το αποτύπωμα της παραμέλησης και του εφησυχασμού της παντοδυναμίας ότι σε εμάς δεν θα συμβεί. Αυτό είναι το μικρόβιο που ενισχύει τον κάθε ιό. Τούτη η ορατή πανδημία διχάζει, προκαλεί υπονοούμενα, αόρατες σκοπιμότητες. Πώς λοιπόν να μην χάσουμε τον έλεγχο της πορείας μας και του προσανατολισμού μας; Πώς να μην προκληθούν συμπτώματα, κρούσματα και απώλειες;

To θεμέλιο της αλλαγής της πορείας μας είναι η επιστροφή στην πρωτόπλαστη στιγμή της γεννήσεως μας και η ανάληψη της ευθύνης για υπεράσπισή της. Mε σεβασμό προς τον εαυτό και τους άλλους.

Επομένως, ιερός σεβασμός της υγείας διαμέσου της συνειδητοποίησης της ικανότητάς μας για υπέρβαση του κάθε πειρασμού, της κάθε δυσκολίας ή της όποιας συμπτωματολογίας. Η φθορά και η ασθένεια είναι το μόνο δεδομένο της σταυρικής μας επίγειας παρουσίας, η αναστάσιμη υπέρβασή τους είναι το ζητούμενο.  Εφόσον γίνει κατανοητό το μέγεθος της δύναμης που φέρει η έγνοια για την σωτηρία του εαυτού και του άλλου.

Να την ζήσουμε ή να την απολέσουμε τούτη μας την διάσταση;

Η εκκίνηση της φθινοπωρινής πορείας μας να έχει στραμμένο τον προσανατολισμό μας στην υπεύθυνη αξιοποίηση του χρόνου, παράλληλα να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα προκειμένου να αναπτύξουμε και αποτελεσματικές αντιδράσεις. Η διαχείριση της κατάστασης να συνδεθεί με την πτώση των φύλλων και η καταμέτρηση των κρουσμάτων ολοένα και να φθίνει. Και η χειμερινή συνέχειά της να είναι αυτή που θα ολοκληρώσει την πορεία γεμίζοντας με ζέση και πίστη την προσπάθεια της σταθερής εστίασης στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ. Ναι, χρειάζεται να οριοθετηθούμε με ένα σθεναρό ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ. ΝΑ ΤΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΟΧΙ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ.

Μια ΑΠΟΦΑΣΗ/κίνηση απαιτείται, να δοκιμάσουμε να μείνουμε σταθεροί στην πορεία μας. Να αξιοποιήσουμε τη σιωπή. Να τα αφουγκραστούμε προσεκτικά αλλά επιλεκτικά όλα, ωσάν πληροφορίες χρήσιμες για την ανασύσταση μας. Να ατενίσουμε με ανοικτό και τρυφερό βλέμμα το μπροστά του ουράνιου ορίζοντα, έχοντας κατά νου το καθρεπτάκι του οχήματός μας, πότε αριστερά πότε δεξιά, κοιτάζοντας πίσω αλλά και στο πλάι, και το διπλανό μας αδιαλείπτως. Έχουν πολλά να μας πουν..

Θα είναι πολύτιμο το γέμισμα της μπαταρίας μας, διαρκώς χρειάζεται τροφοδοσία και ενίσχυση η μηχανή μας, ας ξεκουραστούμε στην αγκαλιά των αγαπημένων μας, ας φροντίσουμε με αμοιβαιότητα εαυτό και αλλήλους σε τούτη τη στιγμή. Εάν μολυνθεί ο συνεπιβάτης μου θα χάσω την ομορφιά του ταξιδιού, δεν θα έχω βλέμμα για να εμπνευστώ, ανάσα για να αναζωογονηθώ, αγκαλιά για να κουρνιάσω. 

Η  ψυχική υγεία είναι σαν το γυαλί. Διαυγής, κρυστάλλινη αλλά και τόσο εύθραυστη. Ας μην επιτρέψουμε κομμάτια ή θραύσματα απουσίας ή αμέλειας να κοσμούν την ψευτοεικόνα της προσφοράς και της ανάδειξης της υγείας του πλανήτη. Δεν είναι δυνατό ν’αναζητούμε από τον παιδικό ενθουσιασμό την μάσκα της συμμόρφωσης ενώ εμείς οι ενήλικες ακόμη δεν φροντίσαμε να γνωρίζουμε και δεν συνειδητοποιούμε πως οφείλουμε να δώσουμε το παράδειγμα ή να το διαμορφώσουμε στα μέτρα της ανάλαφρης παιδικής ψυχής. Ποια τα μηνύματα για τούτη τη γενιά παιδιών όπου διαβλέπουν ανταμώματα και συναντήσεις ενηλίκων και τρίτης ηλικίας ατόμων σε χώρους εστίασης δίχως να τηρούνται μέτρα ασφάλειας, αφουγκράζονται εξαγγελίες όπου παρελαύνουν εγωισμοί και υποκρισίες; Πόσο χώρο έχει λάβει στις ημέρες της πορτοκαλί ζώνης ο χειρισμός και η καιροσκοπία; Πόση υποτίμηση των όσων έχουν λόγο υπεύθυνο; Aκόμη και παραδείγματα σύγχρονων μαρτύρων - ειδικών να οδηγούνται στην αυτοχειρία λόγω της υπευθυνότητας τους έχουμε να δώσουμε σαν παραδείγματα στους νέους μας.

Είναι μονόδρομος

Το Tαξίδι της Yπευθυνότητας στα Xρώματα του COVID. Θα αποφασίσουμε να σταθμεύσουμε ουσιαστικά καθώς η ψυχή μας πάλλεται εν μέσω φθινοπώρου. Θα υπερασπιστούμε τη ζωή με αξιοπρέπεια. Θέλει απαλά αγγίγματα η γυάλινη ψυχή μας που μόνο η καθαρή συνείδηση και η ωριμότητα μπορεί να μας δωρίσει. Ας έχει ειρήνη το ταξίδι μας. Ας έχει η στάθμευσή μας οδηγό την εξάσκηση στην πίστη της αντίληψης της ελευθερίας και της δυναμικής που ο άνθρωπος φέρει όχι μόνο από τον ιό που φαντάζει να με ελέγχει ή εγώ ο ίδιος νομίζω ότι με ελέγχει. Ας μετακινηθούμε σε άλλη θέση. Στη θέση του «εξακολουθώ να προστατεύομαι για να προστατεύσω και τους άλλους», «του τώρα τι κάνω», «ποια η δική μου ευθύνη». Έχει άλλη θέα, η υπεράσπιση αυτής της θέσης, έχει ελευθερία από τα δεσμά όχι μόνο του ιού, καθώς ανοίγεται διάπλατα η ουσία και ο πυρήνας του ταξιδιού μας στην πορεία μας ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία με Σποροσυνδέσεις μέσα στον Χρόνο!